MESSA’yla ilgili söyleyebileceğim ilk şey, kendilerini 2016’da çıkan ilk albümleri “Belfry” ile keşfetmiş ve yazlıkta olmama rağmen öylesine süründüren bir albümü defalarca dinlemiş olmama rağmen kritiğini yazmayı unutmuş olmam. Albüme nota nota hâkim olmama rağmen bakıyorum ki M harfindeki tek MESSA incelemesi, konuk bir arkadaşımız tarafından yazılan “Close” incelemesi. O dönem ne olduysa, albümü sürekli dinlemiş ve incelemesini yazmayı unutmuşum.

Tabii konu MESSA olunca insan çok da üzülmüyor, çünkü grubun her yeni albümüyle birlikte kaliteli müzikten bahsetme imkânınız yeniden doğuyor. İlk albümdeki daha buhranlı, darlamalı drone/doom karakterinin üstüne “Feast for Water”daki daha canlı ve nispeten aydınlık hava, post kafalar ve MESSA karakteri içerisinde şekil değiştiren blues esintileri, bir sonraki “Close”da çok daha değişken bir yapıya bürünmüş; grup olayın progresif tarafını harlayarak doom metal, doom rock, sludge metal, gotik metal, heavy metal, ambient gibi çok sayıda üslubu bir çatı altında buluşturan müthiş bir iş sunmuştu.

MESSA’nın İtalya’dan çıkan bir dolu grup arasından güncel olarak neden ilk üçümde olduğunu (diğer ikisini sormayın, sadece MESSA’nın ilk üçte olduğunu biliyorum) “The Spin”e baktığımda rahatlıkla görebiliyorum. Bunu sağlayan çeşitli unsurlardan ilki, MESSA’nın kendi tarzı içerisinde en özgür müzik yapan gruplardan biri olması. Doom metal yapan sayısız grubun o doom metal etiketinin dışına çıkamadığını ve iyi olsalar da hep birbirine yakın şarkılar yaptığını gördüğümüz bir ortamda, MESSA’nın önünde devasa bir ilham yelpazesi ve hareket alanı mevcut.

MESSA’yı dinlerken BLACK SABBATH, PENTAGRAM, SAINT VITUS, TROUBLE gibi mülk sahiplerinin ve YOB, THE GATHERING gibi doksanlı büyüklerin izlerini görmek mümkün. Diğer yandan 2000 sonrasının hatırı sayılır gruplarından WINDHAND, SUBROSA, PALLBEARER, AVATARIUM gibi isimlerle aynı kümede değerlendirilebilecek olayları da var. Ne var ki tüm bunları öylesine müzikal, rahat dinlenen ve duyguyu dinleyiciye geçiren bir üslupla yapıyorlar ki dinledikçe dinleyesiniz geliyor.

Bunu sağlayan olayların başında MESSA’nın “The Spin”de şarkı sürelerini epey kısaltmış, şarkıları daha kliplik/single’lık hâle getirmiş olması ve bu sayede albüm süresinin 40 dakikaya inmiş olması geliyor. “Close” o çok yönlülüğü sayesinde 65 dakikayı sıkmadan tamamlatıyordu, ancak sonuçta bir saatten uzun süre bir albüm dinlemiş oluyordunuz. “The Spin”in doom içerikli bir müziğe göre kısa sürüyor olması, bence albüm arka arkaya tekrar tekrar çalınabilirliğini de artırmış oluyor.

Diğer yandan, albümdeki şarkılar barındırdıkları içselleştirilmiş kedere rağmen, yer yer Sara’nın Anneke Van Giersbergen’vari vokalleri yer yer black metali akla getiren karanlıklar hatta blast beat’ler, yer yer dinamik BLACK SABBATH coşmaları ve diğer bir dolu renkle sizi daraltmıyor ve iç sıkma noktasından uzaklaşıp keyif verme tarafına kayıyorlar.

Biraz şarkılar özelinde bakacak olursak, MESSA’nın en iyi yaptığı şeylerden biri sadelik ve basit fikirlerle etkili işler yapabiliyor oluşu. Bazen bir şarkıya çok minik detaylarla karakter katabiliyorlar. Çok büyük bir şey geliyormuş hissi verip bir anda paketledikleri şarkılar buna iyi bir örnek. Misal albümün açılış şarkısı “Void Meridian” öyle bir build-up’la başlıyor ki sanırsınız on dakikalık epik bir şarkı geliyor. Ancak build-up bitip de şarkı yerli yerine oturduğu anda görüyorsunuz ki şarkının kalan süresi dinlediğiniz birkaç dakikadan daha kısa. Bunun tam tersini de “The Dress” gibi nispeten uzun şarkılarda yapabiliyorlar. Şarkı size epiklik vadetmeden, tüylerini fazla kabartmadan, farklı bölümlerle kendi hikâyesini yazıyor ve o sekiz dakika size dört, beş dakika gibi geliyor.

Böyle olunca da albüm yukarıda bahsettiğim defalarca dinleme isteğini yaratıyor. MESSA nefis bir grup ve bu tarzı seven dinleyicilerin bayılacağı bir müzik yapıyor. Yukarıda söylediğim şeyler hoşunuza gittiyse ve henüz tanışmadıysanız, Sara ve arkadaşlarıyla mutlaka tanışın.