Hatırlarsınız, Corona zamanı herkes eve kapanıp market rafları boşalmaya başlayınca makarna üreticileri bir açıklama yapmış ve “Kimse panik yapmasın, Türkiye’yi makarnaya boğarız” demişti. Sanırım hayatımda duyduğum en rahatlatıcı, en yüreklere su serpen açıklamaydı. Bugünkü konuğumuz INGROWN, ABD’nin patates ambarı olarak bilinen Idaho eyaletinden çıkan ve PANOPTICON’un “Kentucky”, SHINING’in “Halmstad”, SLIPKNOT’ın “Iowa” diye memleket isimli albüm yapması gibi yeni albümünün adını “Idaho” koyan straight edge bir hardcore grubu.

Hardcore dedik, ama INGROWN öyle standart mizaçlı, örneğin bir AGNOSTIC FRONT, SICK OF IT ALL veya türevleri gibi daha varsayılan hardcore yapan bir oluşum değil. Bu arkadaşların işi gücü şiddetle, yıkımla. Müziklerinde grindcore da var powerviolence da. Bu yüzden de en yakın referans olarak doğal olarak akla gelen NAILS ile epey bir ortak yönleri var.

“Idaho” eyaletini araştırırsanız veya “most boring states in usa” gibi bir arama yaparsanız Idaho’nun bazı listelerde birinci veya en olmadı ilk üçte, ilk beşte olduğunu görürsünüz. Idaho gerçekten de büyük oranda patatesle ve tarımla özdeşleşen, ABD taşrasının en numunelik örneklerinden biridir ve bu sıkıcılık, bu patates-sentrik yapı INGROWN’un canına tak etmiş olacak ki bu kadar “kurtlarımızı döküyoruz” temalı bir müzikle tüm bayıklıklarını, nişastalarını üzerlerinden atma yoluna gidiyorlar.

“Idaho” sadece 18 dakika süren bir albüm. Böylesi bir müziğin zaten her türlü 30 dakikanın altındaki icrası makbul, ama arkadaşlar olayı daha da kısa ve direkt tutmak için pek çok grubun EP süresi için bile kısa bulabileceği bir süreyi uygun görmüşler.

Bu açından bakınca “Idaho” esasında uzun uzun tahlil edilecek bir çalışma değil. Kısa sürdüğü için demiyorum; grubun müziğinin özü ve hedefi belli olduğundan diyorum. INGROWN, ilk albümü “Gun”ın da üstüne koyarak 18 dakikada dinleyicinin çenesine diz atmayı, dirseğiyle kaburgalarına bir tane geçirip kan işetmeyi amaçlıyor. Şarkılar kısa kısa, hiç dolambaçlı yollara sapmadan çat çat çat vurup geçiyorlar. Bu vurup geçme öylesine düz mantıkla ilerliyor ki albümdeki herhangi bir şarkıyı single veya klip şarkısı yapsanız muhtemelen “niye şunu yapmadınız” diyen olmaz.

INGROWN kendisini “beatdown ile powerviolence arasında bir yerde duruyoruz” diye tanımlayan bir grup ve gerçekten de orada duruyorlar. Grup dinleyici kitlesini de “OBITUARY’den Waylon Jennings’e kadar” şeklinde özetliyor. Jennings’in country müzikteki outlaw hareketinin öncülerinden olduğu ve INGROWN’un bu yaklaşımını hem albüm kapağında hem de albüme adını veren country şarkısında gösterdiği düşünüldüğünde, grubun hem müzikal hem de tavır olarak belli bir duruş benimsediğini söyleyebiliriz.

Diğer yandan, duruş muruş desek de yukarıdaki klipten de görüleceği üzere grubun kendini çok ciddiye alan, her türlü yavşaklıktan ve laubalilikten uzak duran bir tarafı da yok. Mesela bu noktada NAILS’le ayrışıyorlar. NAILS de kendini çok ciddiye almıyordur, ama yukarıdaki gibi bir klibi yapmayacaklarını da biliyoruz.

Çok bile uzattım. INGROWN hayvan gibi iş yapan aşırı agresif bir grup ve kendinizi duvardan duvara vuracağınız, kan ter içinde kalacağınız 18 dakikalık bir meydan dayağı arıyorsanız bu sene bulabileceğiniz en okkalı dayaklardan biriyle karşı karşıyasınız.