Oğuz Sel

Darkest Hate Warfornt kritiğinde Brezilya’nın aslında pek de çiçekli böcekli bir ülke olmadığından dem vurmuş, oraya sadece Rio Karnavalı ve harikulade kalçalar görmek için gidilmemesi gerektiği noktasında sizleri uyarmıştım.Yok yok uyarmadım bu konuda, bunu şimdi uydurdum. Peki, koskoca Disgorge kritiğine bu şekilde saçma sapan girmemin nedeni ne olabilir? Elbette grubun, manyaklık ve psikopatlık konusunda Brezilya ile yarışabilecek bir ülke hatta belki de yegâne ülke olan Meksika’dan ekranlarınıza ve kulaklarınıza ziyarete geldiğini belirtmek için.

Brutal death metali çoook başka boyutlara taşıyan gruplar arasına girip üstüne, goregrind işlerine de meraklı kitleyi uzun zamanlardır pek bir cezbeden Disgorge, ne akla hizmet yaptıklarını hiçbir zaman anlamadığım ve bu kafayla muhtemelen de hiçbir zaman anlamayacağım albümlerinden şimdilik sonuncusu olan “Gore Blessed to the Worms” ile akıl vermeye değil akılları almaya geldi 2006 yılında. Grubun çokça tanınan ve şarkılarının yanı sıra son derece rezil, manyak, sapık kapağı ile de bilinen ve sevilen (!) Forensick’in yolundan giden albüm, grubu tanıyanların yakından bilip takdir ettikleri, bilmeyenlerin ise “Bu ne amk yaa!” deyip genellikle bir dinleyişte pek de bir şey anlaşılmayan yapıdaki eserleriyle tıka basa dolu. Tabi Meksikalı kardeşlerimin hakkını yemeyeyim, zira Forensick’e kıyasla bu albüm, çok daha anlaşılabilir ve gaz riflere de sahip pek çok noktada.

Eni konu bu türe aşina müzikseverlerin bile “Davulcu sallama mı çalıyor, karambol mu gidiyor hacı?” demesine ortam hazırlayan ucube davul part’ları ve nerede başlayıp nerede bittiği ilk dinlemelerde tövbe billah kestirilemeyen bodoslama kazımalar, anormal çiğlikteki ride ziller ve tam anlamıyla kafa ütüleyen trampetler yetmezmiş gibi raw black metal gruplarının pek çoğuna rahmet okutacak yapıdaki gitar tonları; albümün, ekmeği, suyu ve hatta oksijeni gibi. Onlar olmazsa, Disgorge cümle aleme bu psikopatlığını nasıl gösterecek, değil mi ama?

Psikopatlık demişken, vokallerden bahsetmiş miydim? Çift vokalin ekmeğini yiyen albüm, brutalliğe ayrı bir yorum getirip gutturallıktan gutturallık beğendirirken, aralara serpiştirilen scream soslu vokaller bu adamların insanlıktan ne kadar da az nasiplendiklerini kanıtlıyor.

Başından sonuna tam bir karmaşa ve kaos olan albüm, dinleyicinin kulaklarıyla adeta cima etmesi için tasarlanıp piyasa çıkarılmış. Düşük tempolu anların bile boğucu ve yıpratıcı etkiye sahip olduğu yapım, “Dur hafif nefesleneyim” diye beklentiye giren bünyelere koca bir nah çekiyor mütemadiyen. Büyük terbiyesizlik, büyük ahlaksızlık.

Albümü dinlerken durup kendi kendinize düşünmenize ve “Ben neden bunu dinliyorum?”, “Bu dinlediğim tam olarak nedir?” gibi sayısız soruyu sıralamanıza neden olan “Gore Blessed to the Worms”, birkaç dinlemeden sonra müptelası olunabilecek kalibrede bir eser. Disgorge’un en iyisi mi, elbette değil. Ancak hani, denizden babam çıksa yerim sözü var ya, onu Disgorge’a rahatlıkla uyarlayabilirim. Ama terbiyem müsaade etmediği için uyarlamadım.