Albüm Bilgisi: Grubun ilk stüdyo albümü
Süre: 51:13
Türü: Heavy metal, thrash metal
Kayıt tarihi ve yeri: 10 Mayıs – 27 Mayıs 1983 tarihleri arasında New York’taki Music America Stüdyolarında kaydedildi.
Prodüktör: Jon Zazula
Plak şirketi: Megaforce
Oirijinal adı: Metal Up Your Ass
Çıkış tarihi: 16.07.1983
Liste başarısı: ABD’de 3 platin plak
Single: Jump in the Fire, Whiplash

İlk albümlerin gruplar için geleceği belirleyici olması, o grubun ileride oluşacak tarzını ve sound’unu mutlak olarak tanımlaması pek nadir rastladığımız bir durum. Buna verilebilecek en güzel örneklerden biri de elimizdeki metal klasiği Kill ‘em All. Aslında elemanlar grupça albümün adının Metal Up Your Ass olmasını isterken (o dönemli L.A. scene’ine ve esmekte olan glam fırtınasına bir tepki) Megaforce yetkililerinin bu isme karşı çıktığını duyunca gaza gelen merhum Cliff Burton’ın tepki olarak verdiği öne sürülen bu kısa ve öz ünlem cümlesi, nihayetinde albümün yeni ismi olarak kararlaştırılıyor ve günümüzde kendine saygısı olan her metalcinin raflarında bulunuyor.

Şimdi size teker teker “aga şu şarkı böyle bu şarkı böyle” diye baştan aşağı anlatmama gerek olduğunu sanmıyorum, zaten hepiniz albümü zilyon kere dinlemişsinizdir. O yüzden daha değişik bir şey deneyip kendimi bu afacanların (o dönemki) yerlerine koyup beste ve sözlerdeki etkilenimlerinden yola çıkarak yorumlar yapmayı daha uygun buldum. Bildiğiniz gibi yeni yetme metal grupları ekseriyetle şarkılarını yazarken ve enstrümanları çalarken kendilerinden önceki grup ve müzisyenlerden, sözlerindeyse değişik şair, yazar, filmlerden olduğu gibi hayatın kendisinden, turne hayatından ve gündelik olaylardan da ilham alır.

Metallica da buna mükemmel bir örnek. Hemen sıradan örnekleme yoluyla gidelim:

Hit the Lights: Sözler tahmin edebileceğiniz gibi canlı çalmayla, turnelerle, gündüzden çok geceleri yaşamayla, yani özetle heavy metal felsefesine göre yaşamayla ilgili. Yaşın 17. Eline gitarı, bageti almışsın. Bir grubun var, rock ‘n roll rüyasına yolculuk ediyorsun. İleride idollerin Motörhead gibi, Diamond Head gibi olacaksın, seni kimse durduramayacak. Daha ne istersin ki?

The Four Horsemen: Albümün öne çıkan noktalarından biri. Metallica’nın bu hali için oldukça progresif sayılabilecek yapısıyla metalci adayı genci önce “1 ve 3 numarayla bu şarkıyı aynı adamlar mı yazmış la?” diye şaşırtıyor. Daha sonra adı geçen kardeşimiz albümün kartonetini okuyunca, “Haaa ama bunda Hetfield-Ulrich dışında Mustaine diye biri daha var, onun etkisi herhalde, kimmiş bu Mustaine, ona da bir ara bir bakalım” diyor, birkaç gün içinde Mechanix’i keşfeden gencimiz bizim bile 1000 yıldır düşe düşe dibini bulamadığımız “araştırmacı rock n roll gazeteciliği” adlı dipsiz kuyunun derinliklerine yelken açıyor. O sırada yanındaki arkadaşı ise bu şarkıdaki mükemmel bas partisyonlarını duyup basçı olmaya karar vermekle meşgul.

Motorbreath: Yine bestesiyle dönemin İngiliz gruplarının tadını taşıyan, sözleriyleyse “yaşa hayatını dilediğin gibi” temasını bir kamyoncunun gözünden veren süper gaz bir parça. Burada dikkat edilecek nokta, gelecekteki Metallica’nın işaretini veren şarkıların Hit the Lights, Motorbreath gibi eğlenelim coşalım tarzı şarkılar değil, Four Horsemen gibi, Phantom Lord gibi gaza gelme oranını düşürüp (punk kafasından uzaklaşmak demek oluyor bu) daha derinlemesine düşünülerek yazıldığı izlenimini bırakan şarkılar olduğu.

Jump in the Fire: Mustaine’in yazdığı en basit ve buna mukabil en etkili riflerden biri. Sözleri ağzında pürosu, gözünde rayban şekli yapmış şeytanın dev Oled ekranında insanlığı seyrederek “eveeet, eveeeet, birbirinizi öldürmeye devam, öldürün de ateşe atlayın” şeklinde ellerini ovuşturmasını konu alıyor.

(Anesthesia) Pulling Teeth: Bass solo take one… Rahmetliden (saygıyla anıyoruz) distortion’ıyla wah’larıyla metal tarihine geçmiş klasik bir solo. Buna fazla yorum yapmayalım, huşu içinde dinleyelim…

Whiplash: Metallica’nın bugüne kadar yaptığı en gaz şarkılardan biri. Az önce bu albümün genel atmosferini anlatırken punk ve progresif eğilimli 2 adet Metallica olduğundan bahsetmiştim ya. İşte punk olanlar arasında benim favorim bu. Bu arada Motörhead’den esinlenilip yazıldığı gün gibi ortada olmakla beraber yıllar sonra Motörhead tarafından cover’ının yapılması da ilginç bir tezat (ya da tam isabet).

Phantom Lord: Sözleriyle heavy metal’de sık sık karşılaştığımız beast, satan, öcü, gulyabani, makatta kanırta kanırta şemsiye açan adam tarzı varlıkların birbiriyle olan sanal mücadelesinden bahsediyor. Bestede yine Mustaine’in payı büyük.

No Remorse: Sound’da Saxon ve Iron Maiden’a bariz bir saygı duruşu söz konusu. Sözler savaş sırasında pişmanlık ya da vicdan azabı hissetmemeyi anlatıyor. Cliff Burton’sa yine parıldıyor.

Seek & Destroy: Hepinizin gayet iyi bildiği, klasikleşmiş (en son geçen yaz bağıra çağıra söylediğimiz) konser parçalarından biri. Bu kez de Diamond Head ve Ozzy dönemi Sabbath’a bolca gönderme var. Sözlerde ise “adam anama sövdü, çektim vurdum kardeşim, pişman değilim” (hak edeni öldürmeye destek) tadı var.

Metal Militia: Albümdeki en thrash şarkı bu bence. Sözler bekleyeceğiniz gibi “Metalin askerleriyiz, penalar süngümüz, stüdyolar kışlamız, headbangerlar asker, dünyayı ele geçireceğiz hamdolsun” tadında… Gerçek bir agresyon patlaması. Geleceğin Metallica’sının sinyallerini veren en güçlü şarkılardan biri, benim de hastası olduğum bir şarkı. Bir Motörhead ile Venom nelere kadir görüyor musunuz?

Ve işte bitti…

Gördüğünüz gibi ortada herhangi bir tecrübe yok. Öyle yılların getirdiği bir ustalık yok. Olgunluk hiç yok. L.A.’in şaşalı yaşamından ve o zamanki ortamından illallah edip Kuzey California’ya taşınmış 4 genç tarafından gayet acemi cesaretiyle, kısa zamanda, düşük bütçeyle yapılmış ve çok da iyi sonuç alınmış bir albüm var.

Diyeceğim o ki bir albümün klasik olması, ona saygı duyulması için mükemmel olmasına gerek yok. Kill ‘em All’un birçok (hani gerçekten de çok) eksiği var, özellikle Hetfield’ın albüm boyunca NWOBHM gruplarına benzetmeye çalıştığı vokalleri gerçekten kulak tırmalıyor (sesinin olgunlaşmasına daha 2 albüm var), hiçbir zaman presiz bir davulcu olmayan Lars Ulrich yine bayağı karambol çalıyor, Hammett’ın da tarzı daha tam oturmamış. Ama bütün bu kusurlarına rağmen kendini dinletmeyi, 14 yaşındaki metalci adayı gence headbang yaptırmayı başarıyor. Bir albümde aradığımız en önemli nitelik de bu, değil mi? Sonuç olarak albüm mükemmel olmanın oldukça uzağında ve evet, bütün bunlara rağmen o bir klasik.

Az kalsın unutuyordum. Bu yazı -ve önümüzdeki günlerde arkadaşlardan gelecek birkaç yazı daha- temelinde Cliff’in ölüm yıldönümü vesilesiyle yazıldı, o yüzden günün anlam ve önemi mahiyetinde bir şey söylemeden kapatmak olmaz (hatta göremiyorsanız ctrl+f5′le Cliff banner’ımızı da görebilirsiniz). Şimdi hemen benim için bir şey yapın.

En sevdiğiniz media player’ınızı, ipod’unuzu vesairenizi açın, şarkı olarak Whiplash’i ayarlayın, varsa bass boost’u aktive edin, play’e basın ve döneminin en yetenekli metal basçılarından birini tekrardan saygıyla anın. Ben öyle yapıyorum.

Ufuk ÇETİNKAYA