Emir Şekercioğlu

Kariyerini birbirinden değerli beş albümle inşa etmiş olan Coroner, stüdyo albümleri bazında görece küçük bir diskografiye sahip olsa da icra ettiği her işte “Mental Vortex”e değin bir önceki çalışmasının üzerine koyduğu melodi ve rif zenginliğiyle ve ilerlemeci bir gidişat gösteren tarzıyla thrash metalin en nevi şahsına münhasır gruplarından biri haline gelmeyi başardı. Şarkılarında geçmiş yüzyılların saraylarından içinde bulunduğumuz yüzyılın agresif, deri ceketli garajlarına dek uzanabilecek geniş bir çağrışım zenginliği sunan bu grup için söylenebilecek hiçbir şeyin yeterli olamayacağı kanısındayım. Yine de, şansımı deneyeceğim.

Kadrosunda Avrupa aristokrasisinin yansımalarından bir Baron (Thomas Vetterli) ve Marki (Markus Edelmann) bulundurmakla beraber daimi sözcüleri olarak tuttukları Ron Royce isimli bir şahısla birlikte üç kişiden oluşan bir grup olan Coroner, o sıralarda büründükleri imaj ve odaklandıkları ana konu olan “ölüm”ün etkisiyle; adeta süslü ve parıltılı salonların kapalı kapıları ardında dönen thrash kimlikli bir maskeli baloya biz dinleyicileri 1987 yılının 1 Haziran’ında İsviçre’den bir ölüm davetiyesiyle çağırmıştı; “R.I.P.”. Bu oluşum, memleketinin karanlık cevherlerinden biri olan Celtic Frost’un ruhani liderinin de saygısını kazanmış, hatta davetiyenin “Spiral Dream” adlı bölümünde bizzat bu lider tarafından yazılmış sözlere yer vermişti.

Progresif rock, klasik müzik ve thrash metalin birlikteliğini sunan “R.I.P.”, grubun sertlik bazında en rafine, gelecekte daha bariz bir şekilde açığa çıkacak teknik yapısı bakımındansa en geri planda duran albümü. Dolayısıyla, gelecek yıllar içerisinde “Coroner” dediğimizde aklımızda oluşacak imajın sağlanması noktasında bir emekleme. Ancak, emeklemesi böyle olan bir grubun yürümesinin ve koşmasının nasıl olacağı sorusu bizzat grubun kendisi tarafından zaman içinde okkalı olarak cevaplandığı için bu “emekleme” kısmına çok takılmamak gerek, çünkü albüm; rif ve sololarından davullarına, vokallerinden baslarına dek gerek kişisel yeteneklerin gerekse bir grup olarak elde edilen uyumun sergilenmesi bakımından oldukça doyurucu bir çalışma.

Her enstrümanı duyabilmenin verdiği keyif sayesinde şarkılara hayat veren partlara dikkat kesilmek kolaylaşırken, gitarist Tommy T. Baron’ın elinden çıkan sololar ve rifler bizi resitallerden headbanglere götürüyor, Marquis Marky’nin yorulmak bilmez atakları ve sert tempo geçişleri dinlediğimiz albümün bir thrash albümü olduğu konusundaki yargımızı pekiştiriyor ve tüm bunlar olurken albüm boyunca kulağımızdan hiç silinmeyen baslarıyla, kendine has vokaliyle Ron Royce odağımızı kendi üzerinde topluyor. Albüme adını veren şarkı ile beraber “Suicide Command”, “Reborn Through Hate” gibi parçalar çalışmanın bütüncül karakterini yansıtması açısından oldukça güzel seçenekler.

Diğer yandan, entrümantal parçalarda grubu Dark Angel ya da ilk dönem Kreator gibi saf thrash gruplarından ayıran klasik müzik etkileşimleri görüyoruz. Hatta gitaristin bir nevi gövde gösterisi yaptığı “Nosferatu” parçası albümün bu noktada zirveye ulaştığı şarkı olma özelliğini gösteriyor. Genelde ise intro’larda ve kapanışı yapan outro’da dinlediklerimiz albümün kendi içinde nispeten tek tiplilikten kurtulmasını sağlayarak bize melodik bir çeşitlilik sunuyor, böylelikle meydana gelen onca atraksiyon içinde hafif, serin esintili molalar verebiliyoruz.

Evet; klasik müzikten tatlar sunan, şarkı yapıları belirli ölçülerde teknik ve ana iskeleti thrash metal üzerine oturtulan bir albüm olarak “R.I.P.”nin, grubun kariyeri için yeterli ve etkili bir başlangıç sunduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Ancak, “Punishment for Decadence” ile iyice filizlenen, “No More Color” ile coşup kafaları allak bullak eden ve “Mental Vortex” ile beraber de birçokları için en iyi işlerini çıkardığı düşünülen Coroner’ın diskografisinde “Grin” kadar olmasa da düşük öncelikli bir yere sahip. Açık konuşmak gerekirse, ilk birkaç dinleyişimde diğer albümlerine kıyasla kalitesini ve değerini hemen anlayamadığım, içine nüfuz edemediğim ve bu yüzden de kolay ısınamadığım bir albüm oldu. Zaman içinde ise sözlerine ve şarkı yapılarına odaklanarak daha dikkatli dinlediğimde, Coroner’ın neler yapabileceğini göstermesi bakımından albümün ne cevherlerle dolu olduğunu anladım.