Emir Şekercioğlu

Satyricon’un Norveç black metali icra ettiği, hatta sadece icra etmekle kalmayıp bu metal sahnesinin kimliğini bulmasında temel katkıları sağlayan gruplardan biri haline geldiği ikinci albümü “The Shadowthrone”, genre içinde mevcut en değerli çalışmalar arasında. “Dark Medieval Times” albümüyle kendine has bir yoldan piyasaya giriş yapan grup, “Nemesis Divina” ile de gönülleri fethetmişti. Bu iki albümün arasında konumlanan ve ikisinden de belirli ölçülerde izler taşıyan “The Shadowthrone”sa, kanaatimce grubun en derin ve en melankolik çalışması. İşin bu kısmında, “Nemesis Divina”yı grubun kariyerinde bir zirve olarak görenler büyük olasılıkla bana katılmayacaktır. “Mother North”, “Immortality Passion” gibi parçalar barındıran bir albüm varken, “The Shadowthrone” belki yalnızca bir damak tadı meselesi olabilir. Hatta albümün, bir açıdan ilk albümlerine nazaran daha rayına oturmuş, daha sert bir sound’a sahip olması ve baskın Nordik tatlar barındırması dışında çok ekstra bir yan barındırmadığı da iddia edilebilir (Geriye ne kaldı?). Ancak albüme grubun dışından yapılmış dokunuşlardan, grup üyelerinin çalışmaya katmak istedikleri ruhun mahiyetine dek ortaya konan esere bakınca, “The Shadowthrone”un gizemi ve büyüsü albümle birlikte devleşiyor şüphesiz.

Albümde Satyricon’un iki beyni Satyr ve Frost’a, efsane bildiğimiz bir başka grup Emperor’dan Samoth ve ileriki yıllarda Covenant’ın “Nexus Polaris” albümünde de kendine yer bulacak Steinar Sverd Johnsen eşlik ediyorlar. Ancak konuk birer sanatçı olarak gelmelerinin ötesinde bu iki ismin albüme yaptığı katkılar o kadar büyük ki, bestelere hayat verdikleri kısımlar her bir şarkının en vurucu olduğu anlara denk geliyor. Samoth bu albümde temelde basları, belirli kısımlarda da gitarları üstlenerek Satyr’in inşa ettiği yırtıcılığın arkasındaki zemini dolduruyor. Diğer yandan Sverd’in klavye ve piyanoda yaptığı işler, albümün başarısında en temel noktalardan birini oluşturan hüzün ve karanlıkla örülmüş dram havasını doğuruyor. “Dominions of Satyricon”un destansı introsunda ya da “Hvite Krists død”un (White Christ’s Death) 05:16’dan itibaren giren efsunlu anlarında şarkılar adeta başka bir boyuta evriliyor ve sözler boyunca anlatılagelen savaşların yaralarını betimliyor. Böyle spesifik anlarda ipleri eline alan klavye kullanımı, genel itibariyle ise şarkıların iskeletine oturmuş bir vaziyette. İlk albümlerinde baskın bir şekilde kendini gösteren Orta Çağ elementleri, bu albümde yerini özelde “Viking” kimliğine bırakıyor. Özellikle “Vikingland” şarkısında bu unsur gerek rifler gerekse kalın perdelerden yapılan korolar şeklinde kendini gösteren vokaller aracılığıyla baskın olsa da, albümün genelini kapsayan bir yapıya sahip. Black metalin kıyameti sezdiren, demonik olduğu kadar depresif bir kişilik de sergileyen tavrıyla Nordik tonların, nota dizilimlerinin içinde hayat bulan paganik ögelerin birleşimi albümdeki müzikal zenginliğin nedenlerini açıklıyor bir bir.

Frost’un 1., 2. ve 5. şarkılarda net bir biçimde görüldüğü üzere çeşitli hi-hat oyunlarına, mid ve fast tempo arasındaki geçişlerine, hunharca yaptığı blast-beatlerden tekli tom vuruşlarına, baskın ride kullanımına değin şarkıların gidişatına göre davulculuk performansında gösterdiği bu çeşitlilik, black metalin en önemli davulcularından biri olarak kariyerinde git gide devleşmesinin önünü açıyor. Çoğu zaman “en iyi black metal bateristi kim ?” sorusunda sıklıkla Hellhammer ile birlikte ismi en çok anılan davulculardan biri olan Frost, kendi karakterine kavuşan çalış stiline tabir yerindeyse bu albümle beraber kavuşmaya başlıyor. Frost’un davulculuğundaki özgünlüğün, çaldığı esnada o an parçaya tam oturan duygu yüklü vuruşlarından kaynaklandığını düşünmüşümdür hep. Gerektiğinde bir makine olmayı da beceren bu adam, yeri geldiğinde sade ama güçlü tuşeleriyle de etkileyiciliğini koruyabiliyor.

Ve tabi ki Satyr… Son derece çiğ, cırtlak ve nefret dolu vokalleriyle, mevcut çalışmayı bir black metal şaheserine dönüştüren rifleriyle ve kapanış şarkısı “I En Svart Kiste”de (In a Black Coffin) devraldığı klavyeyle Satyr, Satyricon’un özlenen o eski zamanlarında Frost’la beraber giriştiği her çalışmayı devleştiren iki ana isimden biri olarak “The Shadowthrone”u da kült bir eser haline getiriyor.

Bundan sonra albümle ilgili yapacağım her yorum bir dizi subjektif, sanatsal betimlemeye gireceğinden daha fazla bir şey söylemeyeceğim. Sizi bilmem, ama ben Satyricon’u ne zaman bir albümüyle anacak olsam, bu hep “The Shadowthrone” olmuştur.