# - A - B - C - D - E - F - G - H - I - J - K - L - M - N - O - P - Q - R - S - T - U - V - W - X - Y - Z
Son Haberler
Anasayfa    /    Kritikler
FUNERAL MIST – Hekatomb
| 22.06.2018

Sesinde ölüm saklı.

Mortuus, şüphesiz ki black metal dünyasının en tehditkâr, gaddar, acımasız ve nefes aldırmaz vokalistlerinden biri. Legion’ın bıraktığı yerden bayrağı teslim alıp MARDUK’u şahlandırması yetmiyormuş gibi, Arioch adı altında karanlık kustuğu köklü projesi FUNERAL MIST’le de bambaşka kapılar açan bir hayvan evladı.

Bugüne dek sadece 3 albüm çıkaran FUNERAL MIST kimilerince Mortuus’un, yani Arioch’un son dönemlerde faaliyete geçirdiği bir proje olarak görülebilir. Lakin FUNERAL MIST 1993’te, MARDUK’tan sadece 3 yıl sonra kurulmuş çeyrek asırlık bir proje.

“Maranatha” ile çok farklı, çok öznel bir karanlık yaratan ve black metal kitlesini bile kendi içinde ayrıştırmayı başaran Arioch, 9 yıl aradan sonra çıkan “Hekatomb”da “Maranatha”ya kıyasla daha kalıplara bağlı, daha standarda yakın bir black metal sunuyor diyerek olaya girişelim.

Daha girizgâhtan, “In Nomine Domini”nin girişindeki resmen uyuz, irrite edici rifle “Bu ne amk” diye başlayan albüm, bu ve benzeri abuklukları defalarca tekrarlayarak FUNERAL MIST’liklerini patır kütür sergiliyor. Arioch’un FUNERAL MIST’te yaptıkları, özellikle de “Maranatha”da yaratılan alışık olunmadık karanlık, zaten FUNERAL MIST’i farklılaştıran en önemli unsurlar. Arioch’un solo projesindeki bu deneysel tavrı, bu projeyi pek çok black metal grubundan ayıran başlıca etmen olarak karşımızda duruyor. “Naught But Death”in sonundaki davulsuz gitar/vokal kısmı gibi deneysel gözüken ancak keşke bitmese diye düşündüren bölümler, gerçekten de black metal adına bugün bile taze nefesler olarak karşımıza çıkıyor.

“Hekatomb”u “Maranatha”dan daha kalıplara sadık bir albüm olarak görmemin sebebi, albümün belirli açılardan standart bir MARDUK albümüne yaklaşan tarafları. MARDUK’un özellikle son döneminde, misal “Frontschwein”da kullandığı kimi fikirler, hatta kimi rif yapıları, “Hekatomb”da çok benzer şekilde önümüze seriliyorlar. Misal “Shedding Skin”in girişindeki rif, akıllara “Thousand-Fold Death”in 1. dakikasındaki rifi veya benzerlerini getiriyor. Sadece rif bazında da değil, şarkıların genel yapıları anlamında da MARDUK’un son dönemine yakın duran bir tavır var.

Besteleri bir kenara ayırırsak, Arioch’un “Hekatomb”daki vokalleri de muazzam bir güç, öfke, tehdit ve korku içeriyor. Kimi yerlerde sanki birkaç vokalist varmışçasına farklılaşan vokal karakterlerine tanık oluyoruz ve nihayetinde tüm bunlar birleşerek çok karakteristik, kişilikli ve ete kemiğe bürünmüş bir karanlığın doğup büyümesine vesile oluyor.

Nihayetinde “Hekatomb”, FUNERAL MIST diskografisini daha haşin ve vahşi bir tarafa kaydıran, daha kafa göz bir albüm. Black metal özelinde düşünüldüğünde kesinlikle yılın en iyilerinden biri olduğunu ve yeni MARDUK albümüyle birlikte bizi bu sene epey yıpratacağını düşünüyorum. Bence “Maranatha” kadar özel bir albüm değil, ama her anlamda değerli, her anlamda ölüm gibi bir albüm.

8/10
Albümün okur notu: 12345678910 (8.05/10, Toplam oy: 37)
Loading ... Loading ...
etiketler:
  Albüm bilgileri
Çıkış tarihi
2018
Şirket
Norma Evangelium Diaboli
Kadro
Arioch: Vokal, gitar, bas

Konuk:
Lars Broddesson: Davul
Şarkılar
01. In Nomine Domini
02. Naught But Death
03. Shedding Skin
04. Cockatrice
05. Metamorphosis
06. Within The Without
07. Hosanna
08. Pallor Mortis
  Yorum alanı

“FUNERAL MIST – Hekatomb” yazısına 7 yorum var

  1. daud says:

    Benzerlikleri biraz açalım:

    - Naught But Death’in girişi The Blond Beast’e benziyor (Gerçi onun ana melodisini de Across the Qliphoth’un 56. saniyede başlayan kısmına benzetiyorum).

    - Shedding Skin, Rope of Regret’e baya bir benziyor.

    - Metamorphosis’in 1:58′de başlayan kısmı Jesus Saves!’in 3:09 da kısmı ile neredeyse aynı.

    Bu, önceki işlere ve Marduk’a olan benzerlik albümün muhteşemliğine engel olmuyor bence. Maranatha kritiğinde deneyselliğinden dolayı albümün Salvation’dan bir adım önde olduğunu yazmıştım. Aynı şeyleri Hekatomb için düşünüyorum; hem deneysel hem de fazlasıyla gaddar bir albüm.

    Albümde boş yok ama 4 ve 7. şarkının bende yeri ayrı. Son olarak, Pallor Mortis’de kullanılan sample’ı merak eden varsa buyursun:

    https://www.youtube.com/watch?v=KC0on_LpoMM

  2. BM Kommando says:

    Mortuus işini biliyor. Nerde hayvanlık orada Mortuus.
    İlk iki şarkıyı beğenmesem ve Funeral Mist’in diskografisine yakışmayacağını düşünsem de sonraki şarkılar ilk iki şarkıyı telafi ettiği gibi çitayı da yükseltiyor.
    Bu arada üstteki yoruma da katılıyorum. Şarkıların bazılarında Marduk havası esiyor.
    Kritik çok güzel olmuş bu arada. Ellerine sağlık hocam.
    Hosanna diyorum. 9′u veriyorum.

  3. cotard delusion says:

    Son Kriegsmaschine albümünü bilmem kaçıncı defa dinlerken haliyle müthiş davul performansını düşünüyordum ki yine yakın zamanlarda çıkmış bu albümde Lars Broddesson hayvanının işçiliği aklıma geldi. Kritikte ayrı bir parantez açılabilirdi. Bence Marduk’ta çalmış en iyi davulcuydu.

  4. TAAKE says:

    Marduk un viktoria sına basar bence,gene zehrini kusmuş mortuus denen canavar

  5. Exorsexist says:

    “Misal “Shedding Skin”in girişindeki rif, akıllara “Thousand-Fold Death”in 1. dakikasındaki rifi veya benzerlerini getiriyor”
    Buraya harfiyen katılıyorum. Mortuus’un Marduk’a girdiğinden biraz sonra özellikle Wormwood ile başlayarak şarkı yazımında payı olduğunu düşünüyorum. Çünkü çoğu şarkı hiç Morgan’ın yazacağı türden şarkılar değil. Bit yeniği var.

  6. P L A G U E says:

    Eskimedi bu albüm.

    Çıktığı dönemde neden yorum yazmamışım hatırlamıyorum ama mükemmel anlar var. Ilk günkü keyifle dinletmeye devam ediyor.

  7. owlbos says:

    Shedding Skin bir şarkı ne kadar hasta işi olabilir kanlı canlı örneğisin.

Yorum Yazın

*

"Yaptığım yorumlarda fotoğrafım da görüntülensin" diyorsan, seni böyle alalım.
Pasif Agresif, bir Wordpress marifetidir.