1992′de kurulmasına rağmen underground denebilecek ilk patlamasını 1999′daki “Onset of Putrefaction”la yapan NECROPHAGIST, bu albümün ardından çılgın yorumlar almıştı bildiğiniz gibi. Bu derece kompleks bir müziğin tek kişi tarafından yaratılıyor oluşu, her ne kadar metal dünyası o güne kadar sayısız tek kişilik proje gördüyse de, ilgi ve alâkayla karşılanmış; “ailesi çocukken gitar çalmasını yasaklamış ama o gizlice öğrenmiş” türü dramatik öğelerle de desteklenen hikaye, kahramanımız Muhammed’i bir fenomene dönüştürmüştü.
Underground alemlerdeki bu durum, 2004′te gelen “Epitaph” ile bambaşka bir boyuta geçti bilindiği gibi. Grup katıldığı pek çok turnenin headliner’ı oldu, “Epitaph” kulaktan kulağa yayılarak iki binli yılların adı en çok anılan death metal albümlerinden biri haline geldi ve daha da önemlisi, insanlar Muhammed Suiçmez’i bu müziğe gelen en önemli kişilerden biri olarak görmeye, hatta onu Chuck Schuldiner’la karşılaştırmaya başladılar.
NECROPHAGIST’in bizim için farklı olan başlıca yönü, elbette ki Muhammed’in Türk oluşu. Bu durum kimi ne derece ırgalar bilmem, ama ben Stabwound’u ilk kez duyup akan salyalarımı sildiğim sırada, hatta albümü baştan sona dinleyip zevkten sigaraya mı başlasam diye düşündüğüm esnada, Muhammed’den de Gurbetçiler dizisinden de habersizdim. Belli ki bu durum ülkemizdeki metalciler arasında nispeten bir önem taşıyor, zira böylesi uç bir müzik yapmasına rağmen, bugün yoldan beş tane metalci adam çevirseniz ve “NECROPHAGIST, Muhammed Suiçmez, Cartel, Batı Berlin geri geldi” falan deseniz, büyük ihtimal neden söz ettiğinizi anlayacaktır.
“Epitaph” müzisyenlik açısından üstün bir çalışma bildiğimiz gibi. Her elemanın benzersiz bir performans sergilediği, Muhammed’in çalması böylesi zor rif ve soloların üstüne, artık pek çok yerde anılmakta ve övülmekte olan guttural vokalini de eklediği, canavar gibi bir albüm. Cillop bir kayda, davulun ve basın her hareketinin tertemiz duyulabildiği bir prodüksiyona sahip olan “Epitaph”, görülüyor ki her şarkısı bir başkası tarafından favori gösterilen de bir albüm.
Şu şarkının şurası, onun burası şeklinde bahsederek bir yere varamayacağımız için, genel bir toparlama yapalım. Müzikal anlamda, Muhammed’in beslendiği aşikar kimi eski death metal gruplarının yanı sıra, Beethoven ve Prokofiev gibi klasik müzik sanatçılarından da esintiler taşıyan, PSYCROPTIC tarzı rife odaklı bir şarkı yazımının üstüne MALMSTEEN gibi neo-klasik gitar virtüözlerini akla getiren bir solo kullanımı serpiştiren bir iş var karşımızda.
Rifler konusuna girersek, Muhammed ile Christian’ın üstün müzisyenlik becerileri sayesinde gayet varyasyonlu, müziğin sertlik dozuna rağmen ince telleri de gayet yerinde ve yenilikçi şekilde kullanan, yeri geldiğinde son derece teknik ve icrası zor, yeri geldiğindeyse şarkının gerektirdiği groove hissini yaratan, teknik olacağız diye olayı çığrından çıkarmayan bir kullanım var.
Sololara gelince, Muhammed grubun bu yanını öne çıkarmak istemiş olacak ki, albümü yırtarcasına açan Stabwound’un ilk saniyelerinden bizi peşi sıra sololarla muhattap etmiş. İçinde klasik müzik etkileri görülse de, bu tarz yırtıcı ve “zehirli” bir müziğe gayet iyi oturan ve çoğu insanın NECROPHAGIST’i böylesi sevmesini sağlayan o kontrastı yaratan da elbette ki bu sololar.
Çoğunluk için her şey böyle güllük gülistanlık olsa da, bahsi geçen bu sololar herkes için aynı değeri taşımıyor elbet. Çoğunluk gibi ben de önce “Epitaph”ı, ardından “Onset of Putrefaction”ı dinledim. “Epitaph”ın gazıyla salyalar akıtan on binler gibi, ben de her iki albümü birden sevenler kategorisindeydim. Ancak görünüşe göre durum herkes için böyle değil. Önce “Onset of Putrefaction”ı duyan daha underground yaklaşımlı pek çok insan, “Epitaph”ın çıkışının ardından bunu bir hayalkırıklığı olarak nitelendirmişti. Öyle ki, 2004 sonundaki bir yıl sonu değerlendirmesinde, Norveçli black metal grubu 1349′ın şu an hangisi olduğunu hatırlamadığım bir üyesi, “Epitaph” için “duyduğum en büyük hayal kırıklıklarından biri. İlk dinlediğim andan beri en sevdiğim albümlerden biri olan Onset of Putrefaction’ın o vahşiliği, tutkusu, tek kişiden çıkıyor olmasının verdiği ateş gitmiş, yerine mastürbasyonla dolu bir süpermarket death metali gelmiş” diyordu.
Albüme dair eleştirilerin temelinde de bu yatıyor. Geniş açıdan bakıldığında gerçekten de ortada “kulağa hoş gelen” bir teknik/brutal death metal var. “Onset of Putrefaction”da da sololar vardı, hatta bazıları “Epitaph”takilerden çok daha uzundu; ancak gelen eleştiriler, “Epitaph”taki bol sweep’li solo tarzının ve özellikle de daha underground yaklaşımlıların hoşuna gitmeyen şeker gibi solo gitar tonunun, göz boyama amacıyla yapıldığı şeklindeydi. Açıkçası ben Muhammed’in “biz de bu yanımızla benzerlerimizden ayrılalım, çok ayırt edilir bir solo gitar sound’u belirleyip dikkati öyle çekelim” diye düşündüğünü sanmıyorum, ki düşündüyse de makûl ve mantıklı bir düşüncedir; lakin bu tarz düşüncelere sahip olan ve brutal death metalin taviz veremeyeceğine inanan ufak bir kitle de var. Şahsen solosuna da, gitar tonuna da can kurban diyen kesime dahil bir kişiyim.
Azıcık da Muhammed’den bahsedip yavaştan toparlanalım. Muhammed’i özel ve eşsiz kılan şeylerin başında, death metali çok iyi anlıyor oluşu geliyor bence. Sadece yaratıcı besteler yapmakla ve çok iyi gitar çalmakla edinilecek bir şey değil bu. Muhammed death metal içinde sıradışı olanı, sadece bir gitar rifiyle korkutucu bir atmosfer yaratmayı biliyor. Gitarla yaptıklarının yanına, sanki gerçek bir davulcuymuşçasına yazdığı davullar ve müziğini çok sesli yapabilmesi de eklenince, tek kişilik bir yaratıcılık abidesi, adeta teknik death metal kusan bir şey çıkıyor ortaya. Bu çok açık şekilde doğuştan gelen bir yetenek ve çok çalışmak, saatlerce gitar çalmak falan elbet önemli olsa da, çok az kişide görülen türde bir kabiliyetle de alâkalı olduğu kesin.
Öyle ya da böyle “Epitaph”, son beş altı yıl içinde türü geniş kitlelere yaymada çok önemli bir rol aynadı. Henüz “Epitaph” çıkmamışken çıktıkları Amerika turnesinde yirmi otuz kişiye çalarlarken dahi Muhammed’in karşısında secde hareketi yapan on beş yaşındaki çocukların aynılarından, bugün binlercesi var.
Bir şekilde brutal death metali aşarak farklı tarzları dinleyen pek çok kesim tarafından ilgi gören ve merak edilen NECROPHAGIST, yaşımız yeter de görürsek yeni albümüyle de muhakkak ki ilgi odağı olacak ve “Epitaph”ın ardından olduğu gibi üç dört yıl boyunca turlayacak, metalin sert yüzlerinden olan death metalin de sert yüzlerinden birini, daha geniş kitlelere yaymaya ve pek çok insana ilham vermeye devam edecek.
En büyük ve sıradışı sonuçların, derinlere gizlenmiş cevherlerin, baskı altındayken çıktığını düşünürsek, sanırım hepimizin Muhammed’in anne babasına bir teşekkür borcumuz var.
Bir röportajdan:
Soru: Sence şu an metalin kralları kimler? Muhammed: Monarşiye inanmıyorum.
Kadro Muhammed Suiçmez: Gitar, vokal
Christian Münzner: Gitar
Stefan Fimmers: Bas
Hannes Grossmann: Davul
Şarkılar 01. Stabwound
02. The Stillborn One
03. Ignominious & Pale
04. Diminished To B
05. Epitaph
06. Only Ash Remains
07. Seven
08. Symbiotic In Theory
@Alondate, ahahahahahaha Olsun ben Muhammed’in yeni hayatını da destekliyorum güzel bir işi var mutlu mesut yaşıyor.
Ama adam öyle iki albüm yaratmış ki devamına ihtiyaç duyuyoruz.
Söylemeye çekinilen gerçekler: Bu albümü ilk kez bu akşam baştan sona dinledim. Daha öncesinde 3 şarkı dışında diğerlerini dinlemiyordum, bilmiyordum. Baştan sona dinlemeye çalışınca sıkılıyordum her ne kadar takdir etsem de. Yalnız bu akşam baştan sona hiç sıkılmadan dinledim ve her bir şarkıyı da sevdim. Muhteşem. Bazı albümleri insan ilk dinleyişlerinde değil de biraz tecrübe kazandıktan sonra sevebiliyor galiba. Bunu bu sene birçok sefer yaşadım, daha önce sevemediğim birçok albüme, şarkıya bayılırken buldum kendimi. Hatta “Owner Of A Lonely Heart” gibi 2 sene boyunca (ilk duyduğumdan andan sevdiğim ana kadar) nefret ettiğim bir parçaya bile aşık oldum.
Şimdi sıra Cattle Decapitation’un son albümünden önceki albümlerinde zira sadece son albümü seviyorum şimdilik :D Monolith Of Inhumanity’i seveceğim diye düşünüyorum.
İgnominious & pale’in solo sonrasındaki kontrpuantal kısmı, 4 riff ve varyantları üzerinden giden progression müzikal olarak en sevdiğim 1 dk 10 sn olabilir. Bi besteci 1 dakika 10 saniye içinde ne kadar iyi besteci olduğunu en fazla ne kadar gösterebilir diye sorsalar o 1 dakika 10 saniyeyi söylerim. 45 saniyede en fazla ne kadar gösterebilir diye sorsalar stabwound’un ilk 45 saniyesini söylerim. Kitabın sonunda da solaktı ashskdhdk
gayet güzel kritik fakat 8.75/10 veririm. christian müenzner’e yeteri kadar kredi verilmemiş. aslında epitaph’ı değerlendiren insanların birçoğu christian’a hak ettiği krediyi vermiyor. albümdeki solo partların yarısını yani kendi sololarını, daha doğrusu muhammed’in çalmadığı dolayısıyla muhammed’in olmayan soloların da sanki muhammed’in ürünüymüş gibi değerlendirilmesine sinir olduğunu, insanların kendi sololarının muhammed’in besteleri olduğunu sanmasındaki rahatsızlığı 2011′de bir web formunda ilgili konuya cevap olarak “muhammed ile ben çok farklı çalıyoruz, insanlar neden böyle düşünüyor anlamıyorum” diye de belirterek anlatmış. (aynı zamanda benzer konulardan youtube’da bir röportajda bahsetmişti.) “mesela insanlar friedman’ın sololarını mustaine’in yazdığını düşünmezler, eğer kendi başına iyi bir solo yazamıyorsan bir grupta solo gitaristi olmamalısın” diye de belirtmiş. o harika, neoklasik-brutal metal tadını bırakan ve albümün karakterini yansıtan taş gibi sololarının yanı sıra aynı zamanda stabwound’daki bazı basslineların bestesi gibi albüme katkıları vardır. bu yüzden bu christian’dan sadece “sololar teknik olmasına rağmen gitarı gayet iyi kullanmış” gibi bahsedilmesi bir kritikten bekleyeceğim bir değerlendirme değil. ama kritiğin 2010′da yapılmasını ve kaynak yetersizliğini göz önünde bulundurursak yazarı çok da suçlayamam. ama yine de bir güncelleme beklerdim.
@Yağız, albüme dair övülecek 7000 tane şey sayabilirim ama münzner’in sololarına sıra 6800′lerde falan anca gelir. Albümde mükemmel olamayan, sadece iyi olmakla yetinen nadir şeylerden biri münzner’in soloları olduğu için dinleyiciler pek sallamıyor münzner’i. Hatta “onset’in soloları epitaph’dan daha iyi” denmesinin sebebinin de epitaph’ta onset’teki gibi 1′i hariç tüm soloları muhammed’in atmamasının olduğunu da söyleyebiliriz. Mesela incurso överken gelip münzner sololarından bahis açan birine de denk gelmedim hiç. Burda sorun bence insanların ona hak ettiği payeyi vermemesi değil de münzner’in çok iyi bir lead gitaristi olamaması. Her şeyi çalabilir ama burada geçer akçe değil iyi çalabilmek. Hatta bence sırf necro’da, sop’ta ve obscura’da çaldığı için hak ettiğinden fazla saygı gören bir gitarist. Obscura haricinde diğer ikisinde sırf yan elemandı nihayetinde.
Stabwound’daki bassline hikayesini bilmiyorum ama symbiotic in theory hariç albümün tamamı suiçmez bestesi, davulları da basları da dahil. Albüm ne öyle ekipçe yazıldı ne de kaydedildi. Hepsi farklı şehirdeydi, muhammed herkese çalacağı şeyleri yazdı gönderdi, onlar da çalıp kaydı gönderdi. O bassline hikayesini bağdaştıramadım bunla o yüzden merak ettim. Symbiotic in theory de münzner gibi vasat bi besteciden nasıl çıktı hayret ediyorum her seferinde. Albümün en teknik parçası olduğu için istatistiklere göre en az dinlenen şarkısıdır. Keza benim de diğerleriyle kıyaslayınca en az dinlediğim odur (yine 3000 kere dinlemişimdir, o ayrı) ama şahane beste hakikaten. Adamın ne alkalaoid’le ne obscura’yla ne de solo kariyerinde o ayarda pek bestesi yok maalesef, aklıma 3 taneden fazlası gelmiyor. Keşke olsa da dinlesek.
Bir de albüme eğer yeni kritik yazılcaksa haberim olsun, şöyle minimum bi 7 cilt yazarım bu albüme ya.
Arada sizin de Epitaph’ınız geliyor mu? Bana yılda birkaç kez oluyor. Birkaç gün sadece Epitaph’taki şarkıları dinliyorum, gitarda Necro rifleri çalıyorum, konser performanslarını veya cover’ları izliyorum, birkaç günlüğüne Epitaph’ın dünyanın en iyi albümü olduğunu düşünüyorum. Ardından bu hisler sönümleniyor. 5-6 ay sonra durup dururken tekrar ortaya çıkıyor; duş yaparken, araba kullanırken bir anda “invisible blades penetrate whereas stabwounds are not detectable” diye böğürüyorum.
@Ahmet Saraçoğlu, geliyor bana da. Açıp 33 dakika orgazm yaşıyorum, bir kaç ay sonra yeniden geliyor, yine açıyorum. Yıllardır bu döngü var. Her seferinde de Muhammed’e ağız dolusu küfür edip bir parça da sinirle çıkıyorum.
@In White, Epitaph’ı 10 seviyorsam OoP’yi de 9,9 seviyorum. Canlı performanslarını en çok izlediğim Necro şarkısı Intestinal Incubation mesela. Epitaph’taki grup dinamiklerinden ve birtakım şarkıların (Stabwound, Seven) manevi değerleri, anıları olduğu için elim ilk ona gidiyor.
Youtube’da sixstringtv isimli bir kanalda eleman muhammed suiçmezin peşine düşmüş. Adamı bulmaya çalışıyor. (Tabii ki bulamıyor) Cidden metal dünyasının en gizemli olaylarından birine dönüştü şu adamın yok oluşu. Ahmet abinin bir ara Suiçmez’le görüştüğünü okumuştum sanırım. Ne yaptı ne etti, hiç bilen biri var mı? Hadi albüm çıkarmıyorsun falan anladık da, en azından bir açıklama yap de mi? Sarmıyo artık de, metal müziğe olan ilgimi kaybettim kusura bakmayın kendi yoluma bakıcam de. Bir şey de abi ne bileyim. Ben de ortalama 6-7 ayda bir hem albümünü açıp dinlerim hem de o sırada internette bir araştırırım kendisini var mı bir haber diye. Sağolsun şu iletişim, bilgi çağında kendisinden hiçbir haber yok.
@Aim, aslında böyle bir söylemi var. Birkaç ay önce birisi paylaşmıştı sosyal medyada, bir müzik festivalinde karşılaşmış Muhammed ile. Üçüncü albümü sormuş haliyle, diskin birisinde bir yerlerde hazır olarak beklediğini söylemiş tüm kayıtların. Ancak şu an(şu an dediği de 18 sene) yayınlamak gibi bir isteği ve hevesi yokmuş. BMW’de yüksek kalibre bir mühendis olarak çalışıyor yıllardır. Hayatından memnun anlaşılan.
(8.71/10, Toplam oy: 319)
Loading ...
BU ALBÜMDEKİ SOLOLARI DİNLERKEN TERLİYORUM…
Tek dilek hakkım olsa yeni Necrophagist albümü dilerdim.
19.01.2021
@enemyofgod, Necrophagist: beni bu mentiondan cikarin kardesim
19.01.2021
@Alondate, ahahahahahaha Olsun ben Muhammed’in yeni hayatını da destekliyorum güzel bir işi var mutlu mesut yaşıyor.
Ama adam öyle iki albüm yaratmış ki devamına ihtiyaç duyuyoruz.
19.01.2021
@enemyofgod, Adam deistik(umarım böyle deniyordur) tanrı anlayışındaki gibi hayvan gibi 2 eser yaratıp çekip gitti
Söylemeye çekinilen gerçekler: Bu albümü ilk kez bu akşam baştan sona dinledim. Daha öncesinde 3 şarkı dışında diğerlerini dinlemiyordum, bilmiyordum. Baştan sona dinlemeye çalışınca sıkılıyordum her ne kadar takdir etsem de. Yalnız bu akşam baştan sona hiç sıkılmadan dinledim ve her bir şarkıyı da sevdim. Muhteşem. Bazı albümleri insan ilk dinleyişlerinde değil de biraz tecrübe kazandıktan sonra sevebiliyor galiba. Bunu bu sene birçok sefer yaşadım, daha önce sevemediğim birçok albüme, şarkıya bayılırken buldum kendimi. Hatta “Owner Of A Lonely Heart” gibi 2 sene boyunca (ilk duyduğumdan andan sevdiğim ana kadar) nefret ettiğim bir parçaya bile aşık oldum.
Şimdi sıra Cattle Decapitation’un son albümünden önceki albümlerinde zira sadece son albümü seviyorum şimdilik :D Monolith Of Inhumanity’i seveceğim diye düşünüyorum.
Kenetlenmiş kalbime
İlmek ilmek
İşlenmiş gibisin
Hasretinle yüreğime
Nereye böyle
Bileyim söyle
İgnominious & pale’in solo sonrasındaki kontrpuantal kısmı, 4 riff ve varyantları üzerinden giden progression müzikal olarak en sevdiğim 1 dk 10 sn olabilir. Bi besteci 1 dakika 10 saniye içinde ne kadar iyi besteci olduğunu en fazla ne kadar gösterebilir diye sorsalar o 1 dakika 10 saniyeyi söylerim. 45 saniyede en fazla ne kadar gösterebilir diye sorsalar stabwound’un ilk 45 saniyesini söylerim. Kitabın sonunda da solaktı ashskdhdk
21.06.2021
@Marvin Yanbasanyan, Sonuna kadar katılıyorum.
Gece attığım spama düştü sanırım, tekrar atıyorum.
https://streamable.com/ekgqe2
gayet güzel kritik fakat 8.75/10 veririm. christian müenzner’e yeteri kadar kredi verilmemiş. aslında epitaph’ı değerlendiren insanların birçoğu christian’a hak ettiği krediyi vermiyor. albümdeki solo partların yarısını yani kendi sololarını, daha doğrusu muhammed’in çalmadığı dolayısıyla muhammed’in olmayan soloların da sanki muhammed’in ürünüymüş gibi değerlendirilmesine sinir olduğunu, insanların kendi sololarının muhammed’in besteleri olduğunu sanmasındaki rahatsızlığı 2011′de bir web formunda ilgili konuya cevap olarak “muhammed ile ben çok farklı çalıyoruz, insanlar neden böyle düşünüyor anlamıyorum” diye de belirterek anlatmış. (aynı zamanda benzer konulardan youtube’da bir röportajda bahsetmişti.) “mesela insanlar friedman’ın sololarını mustaine’in yazdığını düşünmezler, eğer kendi başına iyi bir solo yazamıyorsan bir grupta solo gitaristi olmamalısın” diye de belirtmiş. o harika, neoklasik-brutal metal tadını bırakan ve albümün karakterini yansıtan taş gibi sololarının yanı sıra aynı zamanda stabwound’daki bazı basslineların bestesi gibi albüme katkıları vardır. bu yüzden bu christian’dan sadece “sololar teknik olmasına rağmen gitarı gayet iyi kullanmış” gibi bahsedilmesi bir kritikten bekleyeceğim bir değerlendirme değil. ama kritiğin 2010′da yapılmasını ve kaynak yetersizliğini göz önünde bulundurursak yazarı çok da suçlayamam. ama yine de bir güncelleme beklerdim.
03.08.2021
@Yağız, albüme dair övülecek 7000 tane şey sayabilirim ama münzner’in sololarına sıra 6800′lerde falan anca gelir. Albümde mükemmel olamayan, sadece iyi olmakla yetinen nadir şeylerden biri münzner’in soloları olduğu için dinleyiciler pek sallamıyor münzner’i. Hatta “onset’in soloları epitaph’dan daha iyi” denmesinin sebebinin de epitaph’ta onset’teki gibi 1′i hariç tüm soloları muhammed’in atmamasının olduğunu da söyleyebiliriz. Mesela incurso överken gelip münzner sololarından bahis açan birine de denk gelmedim hiç. Burda sorun bence insanların ona hak ettiği payeyi vermemesi değil de münzner’in çok iyi bir lead gitaristi olamaması. Her şeyi çalabilir ama burada geçer akçe değil iyi çalabilmek. Hatta bence sırf necro’da, sop’ta ve obscura’da çaldığı için hak ettiğinden fazla saygı gören bir gitarist. Obscura haricinde diğer ikisinde sırf yan elemandı nihayetinde.
Stabwound’daki bassline hikayesini bilmiyorum ama symbiotic in theory hariç albümün tamamı suiçmez bestesi, davulları da basları da dahil. Albüm ne öyle ekipçe yazıldı ne de kaydedildi. Hepsi farklı şehirdeydi, muhammed herkese çalacağı şeyleri yazdı gönderdi, onlar da çalıp kaydı gönderdi. O bassline hikayesini bağdaştıramadım bunla o yüzden merak ettim. Symbiotic in theory de münzner gibi vasat bi besteciden nasıl çıktı hayret ediyorum her seferinde. Albümün en teknik parçası olduğu için istatistiklere göre en az dinlenen şarkısıdır. Keza benim de diğerleriyle kıyaslayınca en az dinlediğim odur (yine 3000 kere dinlemişimdir, o ayrı) ama şahane beste hakikaten. Adamın ne alkalaoid’le ne obscura’yla ne de solo kariyerinde o ayarda pek bestesi yok maalesef, aklıma 3 taneden fazlası gelmiyor. Keşke olsa da dinlesek.
Bir de albüme eğer yeni kritik yazılcaksa haberim olsun, şöyle minimum bi 7 cilt yazarım bu albüme ya.
03.08.2021
@Yağız, albüme notum 10/10 yanlış olmasın, yazıya puanım 8.75
Arada sizin de Epitaph’ınız geliyor mu? Bana yılda birkaç kez oluyor. Birkaç gün sadece Epitaph’taki şarkıları dinliyorum, gitarda Necro rifleri çalıyorum, konser performanslarını veya cover’ları izliyorum, birkaç günlüğüne Epitaph’ın dünyanın en iyi albümü olduğunu düşünüyorum. Ardından bu hisler sönümleniyor. 5-6 ay sonra durup dururken tekrar ortaya çıkıyor; duş yaparken, araba kullanırken bir anda “invisible blades penetrate whereas stabwounds are not detectable” diye böğürüyorum.
19.10.2023
@Ahmet Saraçoğlu, geliyor bana da. Açıp 33 dakika orgazm yaşıyorum, bir kaç ay sonra yeniden geliyor, yine açıyorum. Yıllardır bu döngü var. Her seferinde de Muhammed’e ağız dolusu küfür edip bir parça da sinirle çıkıyorum.
19.10.2023
@Ahmet Saraçoğlu, Evet geliyor. :)
https://youtu.be/vXrpFxHfppI?si=S866CvE2yhAvOIDk
19.10.2023
@Ahmet Saraçoğlu, Azınlık kesimden olarak, ilk albümlerini (onset of putrefaction) bundan daha çok seviyorum
19.10.2023
@In White, Epitaph’ı 10 seviyorsam OoP’yi de 9,9 seviyorum. Canlı performanslarını en çok izlediğim Necro şarkısı Intestinal Incubation mesela. Epitaph’taki grup dinamiklerinden ve birtakım şarkıların (Stabwound, Seven) manevi değerleri, anıları olduğu için elim ilk ona gidiyor.
Youtube’da sixstringtv isimli bir kanalda eleman muhammed suiçmezin peşine düşmüş. Adamı bulmaya çalışıyor. (Tabii ki bulamıyor) Cidden metal dünyasının en gizemli olaylarından birine dönüştü şu adamın yok oluşu. Ahmet abinin bir ara Suiçmez’le görüştüğünü okumuştum sanırım. Ne yaptı ne etti, hiç bilen biri var mı? Hadi albüm çıkarmıyorsun falan anladık da, en azından bir açıklama yap de mi? Sarmıyo artık de, metal müziğe olan ilgimi kaybettim kusura bakmayın kendi yoluma bakıcam de. Bir şey de abi ne bileyim. Ben de ortalama 6-7 ayda bir hem albümünü açıp dinlerim hem de o sırada internette bir araştırırım kendisini var mı bir haber diye. Sağolsun şu iletişim, bilgi çağında kendisinden hiçbir haber yok.
19.10.2023
@Aim, Muhammed Bermuda Uzaylılar
20.10.2023
@Aim, aslında böyle bir söylemi var. Birkaç ay önce birisi paylaşmıştı sosyal medyada, bir müzik festivalinde karşılaşmış Muhammed ile. Üçüncü albümü sormuş haliyle, diskin birisinde bir yerlerde hazır olarak beklediğini söylemiş tüm kayıtların. Ancak şu an(şu an dediği de 18 sene) yayınlamak gibi bir isteği ve hevesi yokmuş. BMW’de yüksek kalibre bir mühendis olarak çalışıyor yıllardır. Hayatından memnun anlaşılan.
Bayılıyorum bu kısma.
https://youtu.be/iaFHTNbFNGM?t=222