Oğuz Sel

Değişimi her zaman kolayca sindiremiyorum. Alışkın olduğum yaşam mekaniklerinin, beni hâlihazırda mutlu ediyor olması da bunda önemli bir etken elbette. Ancak değişime ne kadar dirensem de, bazen ona maalesef ayak uydurmak zorunda kalıyorum, çevremdeki insanlar ya da ayrılamadığım güzellikler adına…

Kesinlikle vazgeçemeyeceğim ve hayatımın her anında, özellikle de yalnız ve sıkıntılı olduğum zamanlarda yanımda olan tek “şey” olan müzik, beni değişime,güzellikle alıştıran yegâne etmen diyebilirim. Farklı gruplar, farklı tarzlar, aynı gruplar ve onların zamanla değişen müzikal yapıları, değişim denen olguyu zihnime yavaş ama etkili biçimde yerleştiriyor.

Kadim Katatonia kişileri Jonas Renkse ve Fredrik Norrman’la başlayan October Tide yolculuğu, bu ikilinin başrolde olduğu ilk iki albüm “Rain Without End” ve “Grey Dawn” ile muhteşem bir etki yarattı şüphesiz. Melodik doom/death türünü sevenlerin keyifle ve aynı zamanda ıstırapla dinledikleri bol melodi ve aşırı dozda melankoli içeren bu albümler, 1990’lar metal piyasasına bomba gibi düşen ve etkileri günümüzde bile süren yapımlar haline geldiler haklı olarak.

Fakat Katatonia gerçeği, geçen zaman içerisinde October Tide’ın üvey evlat muamelesi görmesi ve topluluğun dağılmasına ortam hazırladı. 2009’da Fredrik Norrman’ın Katatonia’dan ayrılıp October Tide’ı yeniden ayağa kaldırması ise evet, çok güzel bir gelişmeydi ancak ortaya konan yeni materyaller, başta yazdığım “değişim” kavramının vücut bulmuş hali gibiydi; grubun ihtişamını yaşatabilen “A Thin Shell”e rağmen… Anlaşılan alışmam gerekiyordu o benzersiz October Tide işi riflerin gidişine.

Eğri oturup doğru konuşma taraftarıyım ve bu noktada üslubum bazen sert olabilir. Üzülerek yazıyorum ki grup, yeniden toplandığından bu yana belirlediği yeni çizgi dolayısıyla giderek sıradanlaşmaya başladı gözümde. Özgün melodileri ve güçlü kökleri sayesinde aynı türde müzik üreten onlarca grup arasından sıyrılmayı başaran October Tide, aldığı kararlarla ve gerçekleştirdiği kadro değişiklikleriyle sanki özünden daha çok kopuyor gibi hissediyorum. Yine de “Winged Waltz” albümünü özel kılan parçalar ve parça bölümleri de yok değil. Hatta albüm boyunca sürprizli bölümlere bile şahit olacaksınız dinlediğinizde.

Ancak ne var ki bu tip detaylar bile efsane tadındaki topluluğa bakıp “O eski hâlinden eser yok şimdi!” diye mırıldanmanızı engelleyemeyebilir.Eski albümlerde olduğu gibi “Allah belanızı versin, böyle acı verici melodi mi olur!” diyebileceğim pek bir şeye rastlamamış olmam, kızgınlıktan ziyade üzgün olmamın nedeni. Gerçi, grubun beni bu şekilde üzmesini istemiyorum, ortaya koyduğu hazin eserlerle ve yürek burkan riflerle üzmesini istiyorum.

Elimizde eski October Tide’ı mumla aratacak, “A Thin Shell” ve “Tunnel of No Light” arası kalitede bir yapım var. Ne daha çok ne de daha az. Mutlaka dinlenmeli mi? Türü ve grubu seviyorsanız elbette, ama sıkı bir October Tide hayranıysanız, yaşadığım duygulara ortak olmanız son derece olası. Yazının başlarında da belirttiğim üzere değişime açık olmaya çalışıyorum ama bu kadarı, bana çok da anlamlı gelmiyor.