Daha ilk albümüyle bambaşka olduğunu fark ettirmişti SYSTEM OF A DOWN. Acayipti. Çok acayipti. Patlayan her türde olduğu gibi birbirlerinden kopya çeken sayısız grubun olduğu nu-metal sahnesi, dört adet ucubeden oluşan bu “şey”i tabii ki de göklere çıkarmış ve müzik yazarları ve dinleyiciler, grubun ne kadar acayip olduğu konusunda birbirleriyle yarışmaya başlamıştı.
1998’de çıkan “System of a Down”ın müzikalitesi, acayipliği ve politikliği, 3 yıllık bir tur döngüsünün akabinde, yerini müzikalitesi daha yüksek, daha acayip ve daha politik bir albüme, “Toxicity”ye bırakmıştı. “Toxicity” içinde birçok rock/metal klasiği barındıran, ilk dinlemeden şoke eden bir albümdü. 11 Eylül saldırısından sadece 1 hafta önce çıkan albümün ilk single’ı Chop Suey!, yüz binlerce insanın aklını alırken, içerdiği “self-righteous suicide” tabiri nedeniyle radyodan ve televizyondan kaldırılmasına rağmen (11 Eylül… zamanlama manidar) yine de dillerden düşmemeyi, unutulmamayı başardı. Bir şarkı 11 Eylül döneminde çıkıp da ilgi çekebiliyorsa, 1 numaralı lansman ögesi olduğu albümü güme gitmekten kurtarıp akabinde de 12 milyon sattırıyorsa, o şarkı müzik tarihne zaten geçmiş demektir. Chop Suey! böyle bir şarkıydı.
Albüme bakarsak, ilk albüme göre daha bir derli toplu, daha deneyim kokan besteler duyuyoruz. Albümü açan Prison Song, ilk albümün en büyük hiti Sugar’ın deliliğini devam ettiren bir şekilde albümü açıyor. Tankian’ın sesi daha rafine, Daron’ın vokali daha ön planda, son derece güçlü groove’larla dolu bir albüm dinleyeceğimizi kafamıza çakan bir davul/bas birlikteliği var.
Acayip sözleriyle Jet Pilot, mükemmel düzenlemesiyle ATWA, basitliğin ne kadar etkili olduğunu kafamıza vuran Toxicity, ilk albümdeki Spiders’ın bıraktığı yerden devam edercesine yine bir 2000’ler rock/metal klasiği olan Aerials, her anlamda dev şarkılardı.
Bu noktada grup elemanlarına da biraz değinmek gerekiyor. SYSTEM OF A DOWN, Serj’i ayrı tutarsam, kalan üç elemanıyla öyle teknik bir gövde gösterisi falan yapmıyor. Öyle ki, Daron’ın gitarları kimi yerlerde sanki kayıtlarda ilk ne çaldıysa onu kaydetmişçesine “doğal” olabiliyorlar. Ancak gitar, bas ve davul, böylesi bir müzik adına cidden akıllıca icra edilmişler ve bunun birinci sebebi de, her şeyin -sanki- planlanmadan, mükemmellik aranmadan, en doğal, en gerçek haliyle kaydedilmiş oluşu. Gitarların yer yer hissedilen çamurluluğu gibi, Tankian’ın vokalleri de olabildiğine çıplak, olabildiğine saf.
Bu prodüksiyonsuzluk ve hamlık, zaten SYSTEM OF A DOWN müziğinin ve “Toxicity”nin bu denli samimi gelmesindeki en önemli etkinlerden biri. Tankian albüm boyunca o kadar etkin ki, bazen çalan şey bir müzik olmaktan çıkıyor ve Tankian’ın kişisel manifestosunu dinliyormuş gibi hissediyorsunuz. Öyle ki, bir şey okur ya da yazarken arkada SYSTEM OF A DOWN açık olduğunda, sürekli devam eden konuşma/şarkı söylemeden dolayı okuduğumu, yazdığımı karıştırdığım oluyor. Tankian çok konuşuyor, ancak bunu muazzam düzeyde bir etkililikte yapıyor. Bu kadar özgün bir ses rengi, yer yer Pattonizm’ler barındırsa da bu kadar cesur bir yorum tarzı; Tankian inanılmaz yetenekli bir vokalist olduğunu “Toxicity”nin her anında kanıtlıyor. Söz ve müziğini kendisinin yazdığı Shimmy’nin acayip nakaratı bile nasıl kalıplar dışı düşünen bir müzisyen olduğunun kanıtı.
Az önce bahsettiğim Daron Malakian da akılda kalıcı rif yazma konusunda gerçek bir dahi. Yazdığı rifler, icra bazında ne kadar basitse, akla kazınma konusunda da o kadar başarılılar. Kalıpların çok dışında düşünen, yanındaki Tankian’ın sesiyle neler yapabileceğine olan güveninden, hem çok akılda kalıcı olmayı başaran, hem de bunu formülleri takip etmeden yapıp özgünlüğün dibine vuran bir tarzı var. SYSTEM OF A DOWN, bu sayede tek bir notayla bile kilometrelerce öteden kendini belli edebilecek düzeyde eşsiz bir müzik sunabiliyor.
Sona gelirken, her ne kadar metal dünyası SYSTEM OF A DOWN’ı kabul etmek ve dışlamak arasında bocalasa da ve “e ama nu metal? :(“ diye söylense de, SYSTEM OF A DOWN’ın 2000’ler rock/metal ortamlarına devasa çiviler çaktığı da su götürmez bir gerçek.
“Toxicity”, biz ölene kadar aklımızdan çıkmayacak klasikler barındıran, benzersiz bir albüm, SYSTEM OF A DOWN da mükemmel müzikler yapmışlığı olan, her şeyiyle nevi şahsına münhasır bir grup. Umarım daha fazla müzik yaparlar, biz de dinleriz.
(9.02/10, Toplam oy: 137)
Loading ...
Tam albümü dinlerken kritiğinin gelmesi??
Neyse, en sevdiğim iki üç gruptan bi tanesi. Ve en sevdiğim albümleri. Metal müziğe başladığım ilk albüm. Teker teker bütün şarkılara hastayım. İnşallah dağılmayıp albümler yapmaya devam ederler. 10/10.
SOAD’ın en sevdiğim olmasa da, çok çok sevdiğim albümüdür. Hoş bu albümü sevmemek mümkün müdür o da tartışılır. System of a Down’a düşman sayılabilecek kişilerin bile geceleri evde yalnızken, adeta minik kaçamak yaparcasına dinledikleri şarkılar mevcut bu albümde. Sevmediğim şarkısı yok, her şarkıyı temiz 200er defa dinlemişimdir zamanında. Ayrıca Aerials’ın sonundaki Hidden Track da koca bir albümün atmosferini değiştirebilecek derecede güçlü. Daha ne diyeyim, YENİ ALBÜM YAPIN LAN ERMENİ DÖLLERİ!
Erm*ni müziğinin en müthiş albümlerinden biridir, Linkin Park ile bir ara bayağı dinlemiştim de bu ara pek bakmıyorum ya. Neyse gideyim de Chop Suey klibinde kameraya garip garip bakan kel olayım.
chop suey i her duyduğumda aklıma bu klip geliyor :(
https://www.youtube.com/watch?v=jXApTMpG7zI
bu albümle ilgili tarihi bir döküman olarak verilebilecek en önemli linki veriyorum. zamanında kaçıran genç kardeşlerimiz nasiplenirler inşallah:
http://www.youtube.com/watch?v=jXApTMpG7zI&hd=1
Megadeth, Rammstein, Soad güzel nostalji oldu. Harbiden çok sağlam şarkılar var bu albümde ama asıl favorim Mezmerize.
ulan eğer albümün notu 8den aşşağıysa kavga çıkarırım diye geldim başlığa ama neyseki hakettiği puanı almış
Abi bu nostalji işi müthiş oldu.
Bence bu albüm zamanın en iyi albümüydü. Her şarkısı ayrı güzel ve manyakçaydı.
Şu nostalji işi gerçekten de çok iyi oldu, albüme gelirsek self title albümünden sonra en sevdiğim SOAD albümüdür kendileri. 8,5
Çok sevdiğim ve zamanında deliler gibi dinlediğim klasik albüm. Her şarkısına ayrı bir hastayım. Kritik için teşekkürler.
valla albümü oturup dinlemeyeli belki bir 7-8 sene oldu ama bu albüm olmasaydı bugün metal dinler miydim emin değilim. bugün dying fetus dinleme şerefine nail olduysam bu albümün benim müzikal zevkimin gelişmesindeki payı çok büyüktür. güzel albümdü yani, canım çekti hatta. dinleyelim dinlettirelim.
metalcilerin çoğunun bir soad zamanı olmuştur bence.
o zamanlar metal müziğe yeni başlamışsınızdır, bildiğin grup sayısı bir elin parmak sayısını geçmiyordur. soad ile tanışırsın. aşık olursun, bütün gün onu dinlemeye başlarsın. diskografisini indirirsin, seversin, seversin, dinlersin, öküz gibi dinlersin sonra başka bir grupla tanışırsın soad’ın pabucu dama atılır. yavaş yavaş dinlememeye başlarsın, dinlemezsin, dinlemezsin, silersin, unutursun… aradan yıllar geçer soad bir yerden aklına gelir ve dersin ki:
vay be ne günlerdi
İyi gitti iki gündür.
System of a Down en sevdigim gruplardan biri. Hala. Resmen adamlardan yaraticilik fiskiriyor ya, bir grubun neredeyse her sarkisi mi super olur? Ilk duydugum zamanlarda aklim cikmisti zaten. Eskisi kadar siklikla olmasa da hala dinliyorum. Özellikle isteyken söyle enerjik, gaza getirici seyler dinlemek istedigimde acip dinliyorum. Son zamanlarda daha cok dinlemeye basladim.
Icinde resmen blast beatler barindiran, hayvan gibi sert sarkilar yapip da bu derece populer olmak kolay mi lan? Neyse, yeni album cikarin lan Allahsizlar!!
bu albüm çıktığında ortaokulda mıydım neydim, o sıralar chop suey furyası vardı ve ben de epeyce sarmıştım, arkadaşıma yılbaşı hediyesi olarak aldırmıştım bu albümü ama tabii grupla münasebetim fazla sürmedi, çabuk sıkılıp attım bi kenara.
İlk dönemki cover gruplarımla Chop Suey ve Aerials coverlardık. Belki şarkı söylemeyen biri Chop Suey’in daha zor olduğunu sanabilir, ama Aerials’ı söylemek BAYA zor bişey. Chop Suey’i ise neredeyse iki katı hızlı bile söyleyebiliyodum. Hatta o dönemki ev stüdyomuzda bi kere coverlamıştık abartıp ışık hızında falan çalıp söylemiştik deşarj olmak için, bizi dinleyen bi arkadaş albüm hızında söylüyoruz sanmış. Ben dedim elemanlara dilim dolaşıyor, az yavaşlatalım, arkadaş “e zaten albüm hızı değil mi bu?” dedi. Değil dedim. İnanmadı, koyduk cd’yi, böyle ilkokul tekerlemesi hızında kaldı. Bana bile bi tuhaf gelmişti. Ah ulan Aerials, bi tarafımı yırttım ama hiç söz hatası yapmadan söyleyebildiğim performans %30′u geçmez. Çoğu şarkısını bilmiyorum grubun, neticede söylemesi zevkliydi, pek koyup dinlediğimi söyleyemem.
Bu albüm grubun PasifAgresif kitlesine en çok hitap eden albümü diyebilirim. Grubun fanlarınca en çok sevilen albüm ikilisi ise Mezmerize/Hypnotize, daha çılgın şarkılar duymak isteyenlere tavsiye ediyorum.
Bir puanı nerden kırdı acaba ?
Baştan sona harika bir albüm. System of a Down’un en iyi albümü olarak görüyorum. System of a Down albümlerini sıralarsam;
Toxicity > Mezmerize > Steal This Album! > Hypnotize > System of a Down
Aerials..
https://www.youtube.com/watch?v=l51KVX8inMM
Bu albümü dinlerken aklıma bişeyler geldi ve yazmak istedim,uçmadan. Bu adamlar bu coğrafyanın müziğini icra eden en iyi grup bence. Şunu da ekleyeyim yirmili yaşlarımın başında bu heriflere ciddi gıcıktım sebebi aşikar. Ama dinledikçe doğu anadolu-kafkasya bölgesi metal müziği nasıl yapılmalı dedidiğimde aklıma direk bu adamlar geldi.Cidden inanılmaz iyi yansıtıyorlar. Melodiler hem bize hem de dolayısıyla kafkas bölgesine hitap ediyor e bir de bunu alıp punkla aynı potada eritiyorlar. Özgün olmak budur ve bence türk metal gruplarının en büyük eksiği de budur. Teşekkürler soad her ne kadar erivan meydanında topyekün ana avrat bize sövmüş olsanız da.
Lütfen son bir albüm yapın paragöz herifler. Genocidal Humanoidz dinlemekten bıktım.