Şüphesiz ki; Fransa’nın metal cemiyetine kazandırdığı gruplar hiçbir zaman gereken değeri görmedi şu vefasız metal aleminde. Sebep nedir acaba diye sorsak, hiçbir şekilde cevaplayan çıkmaz. Zaten ben de bilmiyorum.

Özellikle 80′ler ve 90′larda, thrash metal ve death metal üzerine bir dünya grup dinledim Fransa’dan.

Bu gruplar arasından bize en haşin, en acımasız metali sunanlardan biri de şu an tanıtmaya çalıştığım gruptu: Agressor!

Türdaşlarının arasından kolayca sıyrılan Agressor, baltaları ve kör testereleri ile kulaklarınızı kana bulamak için bulabileceğiniz en gaddar oluşumlardan biri.

Kritik yazmak benim işim değil, iki cümleyi bir araya getiremeyen adamdan böyle bir şey beklenemez; lâkin Agressor’ın, her eski usul deathrash sever için önerilmesi farz bir grup olduğunu düşündüğümden, daha önceleri bir araya getiremediğim iki cümleyii toparlayıp, eski usul severlere bir başka mücevher önerme sürecine girmiş oldum.

Öncelikle üzerinizde deri ceket, bot ve mermili kemer falan varsa çıkarın bi kenera koyun; zira bu adamlar hiç sağlıklı değiller. O kadar hızlı çalıyolar ki, sürtünme ile çıkan sıcaklıktan dolayı bir patlama ve yangına sebep verebilirler. Ne olduğunu anlamadan 39 dakikalık başyapıt akıp gidiyor kulaklarınızdan. ”Bir kulağından girip, diğerinden çıkıyor” deyimi bu adamlar için geçersiz bir laf öbeği.

Geleneksel Amerikan akımını benimsemiş olan bu güzide grup, dönemin bir diğer grubu Bloodfeast’e benzerliği ile de dikkat çekiyor. Hani bir de Aura Noir, Infernö ve Nocturnal Breed’in içinizi yakan rifleri vardır ya, hah işte tam o saflarda yer tutuyor Agressor. Şahsen hangi tarza sokacağıma karar veremedim ama ben deathrash’te mutabık kaldım ve size de şunu hiç düşünmeden söyleyebilirim ki; grup black/thrash/death metal türlerinden alınan etkilenimler ile tam bir abide-i metal sunuyor. Eminim ki dinlediğiniz zaman Alman thrash devleriyle ve Amerika’nın değer görmemiş, it sürüsü gibi çoğalan, 1-2 demo/albüm yaptıktan sonra dağılan death ve thrash grupları ile kıyaslayacaksınız.

Prodüksüyon kalitesi ne iyi ne kötü, kötünün iyisi ve iyinin kötüsü. Albüm 90′lı yıllarda kaydedildiği için bundan daha iyisi bulunamazdı herhalde, o yüzden fazla takılmamak lazım üretim kalitesine.

Sonuç olarak baştan sona koskoca albümün karakterini son derece yüksek hızla çalmakla belirleyen abilerimiz, agresiflik, çiğlik ve melodi bakımından da sizi bol bol doyuracaktır.

Osman GÜMÜŞ