Death/doom metalin en köklü, en eski isimlerinden biri olan NOVEMBERS DOOM’la birlikteyiz bugün.

Doksanların ortalarından beri ortamlardalar, 30 yılda 12 albüm çıkararak gayet istikrarlı bir kariyer çizdiler ve dinleyicilerini hiçbir zaman üzmediler. Aşırı sevindirdiler mi, delirttiler mi tartışılır, ancak kendilerine sövdürmedikleri kesin.

Kendilerini gerçekten sevsem de NOVEMBERS DOOM benim işin metal dünyasının en 7-7,5 gruplarından biri. Hiçbir zaman kötü değiller, daima belli bir seviyenin üstündeler, ama yine hiçbir zaman olağanüstü de olamıyorlar.

Özellikle ilk üç albümleri türün en iyi örnekleri arasında, ama buna rağmen metal kitlesinin yüzde kaçının NOVEMBERS DOOM dendiğinde “Oooo ‘The Knowing’ manyak albümdür” veya “‘Of Sculptured Ivy and Stone Flowers’ der susarım” gibi cümleler kuracağından emin değilim.

Grubun uzun süreli dinleyicileri olarak biz NOVEMBERS DOOM’u sevmeye devam etsek de bunun uzun vadede sıkıntılı bir şey olduğunu düşünüyorum.

NOVEMBERS DOOM bu nedenle hiçbir zaman yıla damga vuran bir iş çıkaramıyor, herkesin mutabık olduğu bir başyapıta imza atamıyor ve sadece iyi olmakla yetiniyor.

Bu yüzden de NOVEMBERS DOOM benim için daima “keşke kendilerini daha çok sevmeme müsaade etseler” diye düşündüğüm bir grup olarak kalıyor.

“Major Arcana” da bu ayarda bir albüm. Genel olarak iyi, hatta gayet iyi. Tıpkı son 5-6 NOVEMBERS DOOM albümü gibi. Eğer daha fazlasını beklemiyorsanız, grubun karakteristik olaylarını biliyorsanız her türlü memnun kalırsınız. Benim de temel olarak memnun kaldığım gibi. Ancak yukarıda bahsettiğim konudan devam edersek, bir grubun uzun yıllar boyunca “sadece iyi” albümler çıkarabileceğini, hiçbir yeni albümüyle başyapıta imza atamayacağını düşündürtmesi de nihayetinde insanda biraz metal yorgunluğu yaratmıyor değil.

v

“Major Arcana”da çok iyi şarkılar var. Hiçbiri bir doom/death metal hiti değil, hiçbiri yılın unutulmazları arasına girmeyecek, hiçbiri yıla damga vurmayacak, ama kendi özellerinde gayet iyi, mis gibi şarkılar. Bunların yanında sadece yeterli olarak kalan ve insanda defalarca dinleme isteği yaratmayan şarkılar da var ve “Major Arcana”nın özel bir albüme dönüşememesinin, yine, bir kez daha “gayet yeterli” bir NOVEMBERS DOOM albümü olmasının sebebi de bu.

Yine de bu kadar olumsuz taraftan bakmaya gerek yok. 2017’deki “Hamartia” için “Death/doom’da bu yılın en iyilerinden”, 2019’daki “Nephilim Grove” içinse “Bir yere kadar” demiştim. O “bir yere kadar”lık “Major Arcana”da da kısmen devam ediyor, ancak nihayetinde doom/death metal seven dinleyicileri tatmin edecek bir dolu şey sunmayı da başarıyor. Yeri geliyor PARADISE LOST’vari işlerle gotik taraflara kayıyor (“Chatter”), yeri gelince eski OPETH’imsi dokunuşlar yapıyor, hatta bir noktada (“XXII”) IRON MAIDEN referansları bile sunuyor.

Bunların tümü lezzetli, keyifli işler. Mantıklı olan, bunları artı puan olarak görmek ve albümden zevk almaya bakmak. Diğer yandan “Major Arcana”, NOVEMBERS DOOM’un bugüne kadarki en az brutal vokalli albümü. Paul Kuhr’un sert vokalleri hep çok iyi olmuştu, ancak bu albümde “Ravenous” ve “The Fool”un büyük kısmı ile “Dusking Day” ve “XXII”ın birkaç dizesinde brutal vokal kullanmışlar, geri kalanı tamamen clean vokal. Bu da enteresan, çünkü Paul Kuhr harbiden piyasanın en iyi brutal vokal yapan adamlarından biri ve Devin Townsend’in “Deconstruction”ına, WITHERSCAPE’in “The Inheritance”ına bile konuk olmuşluğu var.

Yazıda biraz mıymıntı bir izlenim verdiğimin ve şikâyetçi, memnuniyetsiz bir üslup takındığımın farkındayım, ama dediğim gibi NOVERMBERS DOOM’u çok daha fazla sevebilmek istiyorum. Buna bazen izin veriyorlar, bazen de bir yere kadar yükseltip orada bırakıyorlar. Son birkaç albüm üzerinden değerlendirirsek “Major Arcana” bence “Hamartia”nın net gerisinde, “Nephilim Grove” ayarında bir albüm. Umarım bir sonrakinde daha iyisini yaparlar, bende daha kredileri var.