Saykodelik folk rock kimliğiyle kendine özgü bir tarz oturtan ve 2011-2020 arasında beş albüm çıkararak sessiz ve derinden bir kitle oluşturan Fin grup HEXVESSEL, takvimlerimiz 2023’ü gösterdiğinde “Polar Veil” adlı albümüyle müzikal yolculuğunun en radikal dönüşümünü yaşamış ve atmosferik post-black/doom metal tarzında yılın en iyi işlerinden birine imza atmıştı.

“Polar Veil” harika bir kapağa, enfes bir müzikal karaktere ve şarkıların havasını yukarı taşıyan müthiş bir atmosfere sahipti. O albümün incelemesinde “DNA’sı black metal ekseninde olmayan, black metali merkezine almayan bir grubun black metalden nasıl dahiyane yararlanılabileceği konusunda resmen ders veriyor” ifadesini kullanmış ve HEXVESSEL’ın 2023’ün en iyi işlerinden birine imza attığını vurgulamıştım.

“Polar Veil” grubun o zamana kadarki diskografisinde karanlıktan en çok yararlandığı albüm olmasına ve black metale en yakın duran HEXVESSEL’la tanışmamızı sağlasa da prodüksiyonu ve görsel tarafı gibi müzik dışı unsurlarıyla gerçekten pamuklara sarılası, öpüp koklanası bir şeye dönüşüyordu.

Özellikle albüm kapağının sanki klasik bir çocuk romanı kitabı kapağını anımsatması, “Polar Veil”i farklı bir kimliğe büründürmüştü. Bu bürünme işi HEXVESSEL için önemli, çünkü HEXVESSEL “Polar Veil”deki müziğiyle adeta dinleyicinin ve dinleyicinin bulunduğu yerleşimin üstüne kavrayıcı ve içine çeken bir yorgan örtüyordu.

Soğuktan dolayı üşüyordunuz, ancak müziğin samimiyeti ve pamukluğu sayesinde ısınıyor ve yatağı terk etmiyordunuz.

Promosu geldiği için bir süredir dinlemekte olduğum yeni HEXVESSEL albümüyle ilgili olarak daha ilk andan yüz güldüren, meraklandıran ve umut vadeden şey, “Nocturne”ün “Polar Veil”in kardeşi veya devamı hüviyetinde bir kapağa sahip olması. “Polar Veil”i sevdiyseniz, “Nocturne”ün kapağına bakarak bile yine hoşunuza gidecek bir şeyle karşılaşacağınızı tahmin ediyorsunuz. “Polar Veil” kapağı nasıl kendini merak ettiren, gizemli bir masal havasındaysa, “Nocturne”ünki de sanki kötü sonla biten, hikâyedeki birilerinin aramızdan ayrıldığı bir masalı akıllara getiriyor.

Albümü başlatır başlatmaz HEXVESSEL bize herhangi bir grup olmadığını, kendine has bir hava sunduğunu ve yaklaşık bir saat boyunca bizi birbirinden parlak fikirlerle donatacağını belli ediyor. Bu atmosferik post-black/doom metal olayını devam ettirdiklerini gördüğümüz albümde, adamların daha saykodelikli, folk’lu, rock’lı döneminden günümüze sirayet eden şeylerle de karşılaşıyoruz. Bunlar, misal zaman içerisinde tarz değiştiren ancak bunu akıcı biçimde yapan ve geçmişine de küsmeyen grupların dinleyiciyi rahatlatan tarzını anımsatıyor. HEXVESSEL’ın yarattığı müzikte SÓLSTAFIR başta olmak üzere bambaşka dönemleriyle ORANSSI PAZUZU, ULVER, BORKNAGAR, ENSLAVED, ALCEST, bir tutam OPETH gibi toplulukları görmemiz mümkün.

Grubun en önemli taraflarından biri de dinleyiciyi şaşırtma konusunda utangaç olmaması. Şarkıların çoğundaki geçiş anlarında dinleyiciyi ters köşe yapacak türde fikirler var. Bunların dozu kaçtığında olay avangart kafalara da yaklaşabilir, ancak HEXVESSEL bu düzeyde işlere girişmeden müziğine farklılık ve renk katmayı başarıyor. Örneğin “A Dark & Graceful Wilderness”ın başında dinleyiciyi sakinleştirdikten, doksanlar black metal karakteriyle onu alışık olduğu sularda olduğuna inandırdıktan sonra, bir anda ilk üç BORKNAGAR albümündeki tuhaf Garm ve ICS Vortex vokallerini anımsatan, hatta vokalden ziyade konuşma diyebileceğimiz şeylerle bir anda ters köşe yapabiliyorlar.

Buradaki temel konu HEXVESSEL’ın kişisel gelişim kitabı tabiriyle “kendini gerçekleştirmiş” olması. Adamlar uzunca bir süre devam ettirdikleri tarzlarını böyle radikal denebilecek bir biçimde değiştirmiş olmalarına rağmen, ne yaptıklarını ve yapabileceklerini çok iyi bildiklerinden dolayı hiç sırıtmadan, bilakis zaten hep böyleymişlercesine akıcı, sürükleyici ve heyecan verici şekilde yollarına devam ediyorlar. “Polar Veil”deki HEXVESSEL’ı sevdiyseniz, “Nocturne”deki HEXVESSEL’ı da ya sevecek ya da çok sevecek olmanız büyük olasılık.