2010’da kurulan ve iki iyi albüm çıkaran sludge grubu CONJURER, 2020 yılında hukuki sebeplerden adını VEILCASTE olarak değiştirmiş ve CONJURER olarak çıkardığı ilk albümü yeni adı ve logosuyla da çıkarmıştı. Aradan geçen 3 yılın ardından şimdi yeni albümleriyle karşımızdalar.

VEILCASTE adıyla yazdıkları ilk şarkıları dinleme şerefine nail olduğumuz “Precipice”e baktığımızda grubun yoluna daha doom karakterli bir müzikle devam ettiğini görüyoruz. Sludge yine yerli yerinde, ancak temponun düşmesinden mütevellit işin içine doom da karışıyor.

“Precipice”te enteresan bir durum var ve direkt bu durumdan söz ederek başlamak istiyorum. VEILCASTE iyi bir sludge grubu. Gitar tonlarından riflerine, melodilere dek pozitif yaklaşılabilecek türlü özellikleri var. Ne var ki grup albüme sıkıntı çıkarmak için kasten uğraşmışçasına bazı çok ters kararlar vermiş ve bunları bir bir uygulamış. Bazı detaylar konusunda, “Ulan hadi siz kendi müziğinize âşık oldunuz, kötü tarafları göremiyorsunuz. E birader orada yapımcı da mı yoktu?” demekten kendimi alamıyorum. Sonra bakıyorum albümün mastering’ini türle ilintili isimlerden BONGRIPPER, COUGH, EYEHATEGOD, INDIAN, LORD MANTIS, RWAKE, SPIRIT ADRIFT, NACHTMYSTIUM, YOB ve daha bir dolu grupla çalışan Collin Jordan yapmış. Ama nasıl olduysa albümdeki kimi detaylar bu kadar sırıtmalarına rağmen olduğu gibi bırakılmış.

Bunların başında vokalist Dustin Mendel’ın rezalete yakın bir performans sergilemesi geliyor. Kimi şarkılarda neredeyse detone olayazan Mendel, müziğin verebileceği gücü apaçık baltalıyor ve VEILCASTE’in ortalamanın üstüne çıkmasının önüne geçiyor. Bu bilinçli bir tercih, müziği çirkinleştirmek için başvurulan bir yol veya karakter oluşturmaya yönelik bir girişim olamaz. Mendel bildiğin çok kötü söylüyor ve CONJURER döneminde çıkan albümlerdeki kimliğinden uzak bir vokal yapıyor. Bestelere bakınca, VEILCASTE’in de kimi şarkılardaki akılda kalıcı anlar dışında albümü daha da yukarı taşıyacak hareketlerin kıyısından döndüğüne tanık oluyoruz. İlk şarkı “Asunder Skies”ı açın. Ne kadar akılda kalıcı, albümün geri kalanı için ne kadar da ümit vadeden bir şarkı değil mi? İnsan diyor ki daha ilk şarkıdan bu kadar akılda kalıcı bir şey yaptılarsa kim bilir albümde daha neler vardır. Ama o “daha” kısmı bir türlü gelemiyor. Türün dinamikleri gereği şarkılarda zaten kalıtsal bir monotonluk, tekrarlılık, sürprizsizlik var, ancak grup size çeşitli anlarda ışıklar yakıp yakıp söndürüyor. Bir de üstüne vokal gelince -ki bu tarz tekdüze bağırmalı vokal de doğru ellerde gayet başarılı şekilde kullanılabilir- olay bir yerden sonra can sıkıcı olmaya, tahammül sınırlarına dayanmaya başlıyor.

Metalin tüm alt türleri içerisinde çok fazla iyi grup var ve bu kadar fazla yanlış karar verdiğiniz ister istemez eleniyorsunuz. Albümü başlattığınızda “Asunder Skies”ın girişi ne kadar ümit vericiyse, şarkılar ilerledikçe karşılaştığınız şey de o kadar hayal kırıklığı yaratıyor.

Vokalistinizi değiştirin ya da bu konuda size yol gösterecek vokal odaklı bir yapımcıyla çalışmaya başlayın.