Oğuz Sel

İki gün önce burada konuk olan Gorgoroth gibi kariyerindeki 30. yılı devirmeye hazırlanan Belphegor’un son albümü “The Devils” ile birlikteyiz bugün. Adını duyduğumuzda; Orta Doğu ezgili haşin rifleri, keçileri, birtakım cinsel fantezileri ve tabii ki şeytanı aklımıza getiren Belphegor, yaklaşık beş sene önce karaladığım “Totenritual” kritiğinde belirttiğim gibi bana göre “büyük bir gazla başlayıp genellikle orta karar devam eden ve belirli noktalarda sıkıcılaşabilen” albümlere imza atıyordu.

Adamların kariyerlerinde bu iddialı ifadeyi yerle yeksan edecek birkaç albüm var ve onlardan biri de şüphesiz “Totenritual”dı. Grubun beyni Helmuth’un içinde biriktirdiği öfkeyi notalar aracılığıyla kustuğu yapım, PA ahalisinden de benden de övgü toplamıştı. Kabaca beş yıllık ayrılığın ardından karşımıza “The Devils” ile çıkan Avusturyalı topluluk yeni albümünde âdeta “Dur bir şey deneyeceğim,” diyor.

Kendini tekrarladığını düşündüğünden midir, yoksa aynı kulvarda müzik yapan diğer grupların daha farklı işlerle kendilerini aşmaya çalıştıklarını gördüğünden midir bilinmez, bu albümdeki bestelerin tamamından sorumlu olan Helmuth’un frene basma eğiliminde olduğunu görüyorum. Elbette bu zamana dek çıkardığı albümlerin tamamını blast beat’lerle doldurmayan ama dinleyicinin tansiyonunu da bir şekilde yüksek tutmayı bilen Belphegor, “The Devils” ile “hızlı ve öfkeli” parçaları azınlıkta bırakıp orta tempo ve yavaş şarkıları biraz daha öne çıkarıyor.

Öyle ki, albümlerini; şedit, yüksek tempolu ve dinleyiciyi gaza getirici parçalarla açma eğilimi gösteren Belphegor, gelenekselleşmiş bu yaklaşımını yeni yapımda bir köşeye bırakıyor. Bu durumdan çok da memnun olduğumu söyleyemem çünkü Belphegor’dan beklediğim şey, dinlerken uzaklara dalmamı sağlayacak “Glorifizierung des Teufels” gibi parçalar değil, yetmez ama evet diyebileceğim “Kingdom of Cold Flesh” ayarında eserler. Şüphesiz, daha deneysel, belki düşük tempolu işlere de bayılacak dinleyiciler olacaktır ama benim sevdiğim Belphegor bu değil ve kalırsa “The Devils”ta şarkı sıralamalarının da katkısıyla genel bir bayıklık söz konusu.

Grubun “Glorifizierung des Teufels” ile öyle veya böyle bir atmosfer yaratmak istediğini anlıyorum lakin önceki albümdeki “Apophis”i çağrıştıracak şekilde başlayan ama sonra modu düşen “Damnation – Höllensturz” ve albümün klip parçalarından biri seçilen albümün en dümdüz parçası “Virtus Asinaria – Prayer”ın peş peşe gelmesine de anlam veremiyorum.

Şarkılarıyla beni pataklamayan Belphegor’u “The Devils”taki genel memnuniyetsizliğim nedeniyle ben dövmeye başladım gibi oldu ama uzatmayacağım. Helmuth’un yeni bir şeyler deneme isteğinin sanırım genel bir ilhamsızlık ve tekrara düşme tereddüdü nedeniyle ortaya çıkan meyvesi olarak gördüğüm yapım, sound bakımından da “Totenritual”ın gerisinde maalesef. O albümdeki vuruculuk, keskinlik ve sertlik, “The Devils”ta yok. Gitarlar törpülenmiş, bas tonları azaltılmış, davullar -özellikle trampet- hafif geri çekilmiş, kısacası; sound’un vahşiliği, dinleyeni darmadağın ediciliği iğdiş edilmiş ve ortaya, ürkütücü ama zararsız bir iş çıkmış.

Albüme bir eleştirim de davul konusunda olacak. Grubun tam zamanlı bir davulcusu olmadığından her albümde farklı bir genç yeteneğe yer veren Belphegor’un bu albümdeki yıldız davulcusu, Obscura’nın son albümü “A Valediction”da şov yapan David Diepold. “The Devils”taki davul bölümlerini besteci konumundaki Helmuth yazıp Diepold’a mı verdi yoksa Diepold şarkılara göre kendisi mi davul yazdı bilmiyorum ama ben davulları da yeterince doyurucu ve varyasyonlu bulmadım. Burada bir potansiyel harcanması söz konusu bence.

Yazdıklarımdan anladığınız üzere “The Devils” beni çok açmayan bir albüm oldu. Belki siz, yapımda aradığınızı bulabilirsiniz ama ben yazıyı tamamlar tamamlamaz, bir tur daha “Totenritual” çevireceğim. Umarım grubun bir sonraki albümü daha güçlü olur.