Bugün metal dünyasının son dönemde tanık olduğu hatırı sayılır tür değişimlerinden birinden bahsedeceğiz. Aslına bakarsanız tam olarak bir tür değişimi değil. Daha ziyade, bir grubun müziği içerisindeki unsurlardan birini diğerlerinden çok daha fazla ön plana çıkarmasından ve müzikal değişimden ziyade karakter değişimine gitmesinden söz edeceğiz.

Thrash metal, melodik death metal ve dozunda black metal tatlarıyla harmanladığı hırpani müziğiyle tanıdığımız Ohiolu grup SKELETONWITCH, bu paçoz karakteri içerisindeki çeşitli unsurlarla, aslında daha sofistike bir şeyler yapabileceğinin izlenimini uzunca bir süredir veriyordu. Sıkıntılı şekilde ayrılan vokalisti Chance Garnette’in ardından o deli deli karakterinden ödün vereceği belli olan SKELETONWITCH, 2016’daki “The Apothic Gloom”da bu karakter kaymasının sinyallerini bir miktar vermişti aslında.

Bu EP öncesinde gruba katılan vokalist Adam Clemans’la birlikte Garnette’in kuduruk kimliğini biraz geri iten SKELETONWITCH, müziğindeki daha derinlikli tarafların öne çıktığı, black metal tavrının öne atıldığı, daha yoğun bir müziğin kapılarını aralamıştı. “Devouring Radiant Light”ta karşımıza çıkan SKELETONWITCH; duyunca şaşkına döndüğümüz bir şey sunmasa da, bayrağı kendisini oluşturan unsurların detay addedilebilecek bir tanesine teslim etmesiyle bizleri şaşırtmayı başarıyor.

Burada bahsettiğimiz şey; SKELETONWITCH’in black metale yaslanan tarafını iyice parlatıp, kuduz thrash yanını epey törpülemesi. Bu thrash unsurları elbette ki tamamen yok sayılmıyor. “The Lumious Sky” gibi şarkılarda alışık olduğumuz eğlence dozu yüksek SKELETONWITCH’i rahat rahat duyabiliyoruz. Ancak daha açılışı yapan “Fen of Shadows”un girişindeki SKELETONWITCH’in geçmişinde vaki olmayan damar gitar introsundan, bizi çok daha olgun, oturaklı ve kendini bilen bir albümün beklediğini görebiliyoruz.

Elbette ki oturaklı olmak, olgun olmak müzikal açıdan etkileyici olmayı garanti etmiyor; biz ne leş, ne puşt albümler gördük, olgunluktan bir gram nasibini almayıp da adını bu müziğin en değerli sayfalarına yazdıran. Dolayısıyla SKELETONWITCH’in bu tercihi “madem deli vokalist gitti, daha derin takılıp oradan ekmek yiyelim” türü bir ucuzluk değil. Belli ki SKELETONWITCH içindeki yoğun, farklı karanlıktaki cevheri açığa çıkarmak istemiş ve bu yolda elinden geleni ardına koymamış.

“Devouring Radiant Light” ile birlikte, 2 ila 4 dakika arası şarkılardan oluşan 30 küsur dakikalık albümler yapan iskelet sevdalısı grup gitmiş, yerine 4 ila 9 dakika arası 46 dakikalık bir albüm yapan ve bu yoğun karakteri kapağına da taşıyan bir SKELETONWITCH gelmiş. Grubun eski hâlini seven biri olarak, SKELETONWITCH aynı yoldan devam etseydi de tadım kaçmazdı, ancak grubun bu cesareti göstererek kendini zorlamış olması, atını daha çetrefilli düzlüklere sürmesi de beni ziyadesiyle mutlu etti.

SKELETONWITCH’i bundan önce seviyorduysanız, “Devouring Radiant Light”ı da sevmeyebilirsiniz, orta karar bulabilirsiniz, sevebilirsiniz ya da bayılabilirsiniz. Aynı seçenekler SKELETONWITCH’i sevmiyorsanız da geçerli. Dolayısıyla ortada kapanın elinde kalacak bir albüm var. Her türlü yoruma; olumlu, olumsuz eleştiriye gebe bir albüm. Ben bu eleştirilerin övgü, tebrik ve mutluluk tarafındayım. SKELETONWITH gayet iyi, cayır cayır bir albüm yapmış. Ben olsam (benim) dinlerdim (dinledim).