AYREON’la tanışıklığım 1998’e, “Into the Electric Castle”a dayanıyor. O sırada tesadüfen bir şarkısını duyduğum AYREON’un Arjen Lucassen’in solo projesi olduğunu öğrenmem ise 2004’teki mükemmel “The Human Equation”a kadar gidiyor. O zamana kadar AYREON benim için Amazing Flight’ı açıp üstünde doğaçlama solo attığım hoş bir progresif metal grubundan ibaretken, “The Human Equation”la birlikte grup bambaşka bir konuma gelmiş, elbette ki o albümdeki konukların çok sükse isimler olması dolayısıyla AYREON ismi daha bir duyulur olmuştu. Boru değildi; Mikael Akerfeldt bir AYREON albümündeki ilk brutal vokalleri duymamızı sağlıyor, James LaBrie DREAM THEATER’daki son dönem performanslarının üzerine çıkıyor, Devin Townsend “sözlerini ben yazmazsam konuk olmam” tehdidiyle donattığı Loser’da yardırıyordu. O albümün çıktığı sene yaz aylarında, normalde metal dinlemeyen bir sürü arkadaşımı Childhood’u, Playground’ı arabalarında çalarken görüyor, sevindirik oluyordum.

O albümden sonra çıkan “01011001”, müthiş bir kadro barındırmasına rağmen biraz fazla sofistike olmaktan ya da sadece “The Human Equation”ın altında kalmaktan dolayı biraz mırın kırına yol açmış, bir sonraki “The Theory of Everything” ise muhtemelen yıldız vokalist eksikliğinden çok da öne çıkamamıştı. İyi bir albümdü, ancak beklenen sükseyi yaptığı da söylenemez.

Bir AYREON albümünü incelemek her zaman için başlı başına bir olay oluyor. Bunun sebebi AYREON’un her açıdan çok fazla şey içermesi. Bir dolu konuk, çeşit çeşit performanslar, kocaman bir konsept, grubun geçmişteki kocaman albümlerine yönelik karşılaştırmalar, bir dolu şarkı, bir dolu müzik. “The Source”da da gelenek bozulmuyor ve Arjen bize üzerine eğilmemiz, düşünmemiz, didiklememiz gereken 1,5 saatlik bir müzik bloğu sunuyor. Üstelik bu kez önceki albüme göre çok daha sansasyonel konuklarla.

“The Source” içerik olarak son iki albümden daha albenili bir karaktere sahip. Folk unsurlar epey geniş coğrafyalara yayılıyor, gitar tonları daha sert, konuk vokalistlerin karakteristik ses renkleri albüme çok fazla şey katıyor. Tobias Sammett, Hansi Kürsch, Russell Allen, James LaBrie, Flor Jansen, Simone Simmons gibi yıldız isimlerin yanı sıra, PAGAN’S MIND ve CIRCUS MAXIMUS vokalistleri ile ilk kez bir AYREON albümünde yer bulan BETWEEN THE BURIED AND ME vokalisti Tommy Rogers ve MYRATH’ten Zaher Zorgati de albüme imzalarını atan isimler arasında.

Müzikal olarak albüm 1,5 saati yeterince çeşitlilikle dolduruyor, ancak ne yapılırsa yapılsın, bu durum 1,5 saatlik bir albümü baştan sona dinlemenin kolay olmadığı gerçeğini değiştirmiyor. Albümde bir AYREON albümünden bekleneceği üzere çok fazla şey oluyor, gitarlar klavyeler, vokaller davullar havalarda uçuşuyor ve doygunluğu hissettiğiniz sırada henüz albümün yarısını anca geçtiğinizi hissedebiliyorsunuz. Bu elbette ki bir eleştiri değil; sadece “The Source”un özen, zaman ve dikkat gerektiren bir deneyim olduğunu ifade etmeye çalışıyorum.

Müzikal olarak albüm bildiğimiz AYREON progresifliğinin yanına Run! Apocalypse! Run!’da olduğu gibi çok saf power metal kullanımları da ekliyor. Bu durum albüme hatırı sayılır bir dinamizm katıyor, zira böylesi bir power metal soslu parçanın ardından, son derece değişken ve karakteristik bir yapısı olan Condemned to Life geliyor. İlk yarıdaki şarkılarda yakalanmaya çalışılan akılda kalıcı ve hit potansiyelli şarkı yapıları, ikinci tarafta yerlerini biraz daha enteresan trafiklere, denemelere bırakıyorlar. Bu eklektik denemeler ve zaman zaman PINK FLOYD’laşan genel hava, albümün ta 20 yıl öncesine, “Into the Electric Castle” dönemlerini hatırlatan pasajlara yer vermesini sağlıyor.

Nihayetinde “The Source”, her AYREON albümü gibi üzerinde çok emek sarf edilmiş, çok fazla şey barındıran, yorucu ve bir o kadar da iyi bir albüm. Kanımca Arjen’in “The Human Equation”dan beri yaptığı en iyi albüm.