Oğuz Sel

Günümüzde birçok kişinin, okul hayatı boyunca aklında kalan arkadaşlarını sosyal medya ya da internetteki çeşitli topluluklar üzerinden arayıp bulmasına,eskiden beri ayar oluyorum. Hayat şartları ne olursa olsun, görüşülmek istenenarkadaş ya da akrabalarlabağlantıkoparılmasa, böyle şeylere zaten gerek olmazdı diye düşünüyorum. Bu konudaki tepkimi derleyip toplasam birkaç kritiklik yazı çıkar ama olayın nereye bağlandığıyla devam edeyim en iyisi… Birileri internette eski arkadaşlarını arayadursun ben de dinlediğim grupların elemanları şimdi ne yapıyorlar, ölmüşler mi kalmışlar mı, bunu merak ediyorum mütemadiyen.

Dimmu Borgir’ın bana göre tepe noktası olan Enthrone Darkness Triumphant’ı daha da yücelten ve albümün klavye işlerinde imzası olan Stian Aarstad kişisinin yolları, hepinizin malumu olduğu üzere, Stormblast’taki giriş parçasının piyano bölümünü ve Sorgens Kammer’in tamamını arakladığı ortaya çıkmadan önce, prova ve konserlere eşlik edemeyecek olması nedeniyleDimmu Borgir ile ayrılmıştı.Araklama meselesinde insandır hata yapar elbet diye düşünüyorum; hatta bana kalırsa bu herif, Dimmu’nun bu kadar ünlü olacağını ve internet denen teknolojinin bu kadar yayılacağını da tahmin etmeyerek bu boku yedi. Geçelim. Yıllar evvel metal ansiklopedisi filan bilmezden önce Stian’ın Enthral diye bir grupta çaldığını, bu grubun da black metal yaptığını öğrenince sarıldım internete ve Enthral o zamana kadar ne yapmış, ne etmişse toparladım.

1995’ten bu yana müzik üreten ve Norveç’in bağrından kopup gelen grup, black metalin daha melodik tarafında bulunmayı seçmiş.İlk dönem Dimmu Borgir, Old Mans Child ve biraz da Emperor havalarında parçalarla oluşturulan albüm içerisindeki parçalar, genellikle uzun süreli ve kendi içlerinde -belirtilmeyen- bölümlerden oluşuyor. Enthral, klasik; giriş, gelişme, sonuç sisteminin yanı sıra şarkı girişindeki bol melodik partları, zaman zaman şarkıyı bağlayan son kısımda da kullanıyor.Belirgin melodilerin, blastbeat’lerle şahlandırıldığı albüm, kimi zaman bayan vokalin devreye girmesiyle daha karanlık ve kasvetli bir havaya bürünüyor. Yavaş tempolu, ağır aksak giden ve temiz tonlu gitarların yer aldığı sakin anlar ise son derece güzel.

Gaza getiren rifler, albümün hemen her yerinde karşınıza çıkabilir ancak grup doğrudan melodik black metal yapmaktan ziyade biraz daha duygusal, yer yer depresif alanlara da kayan işlere de hayat vermiş. Tekdüze olmayan ve kendi içinde devinim yaşayan black metal parçalarına müptela olanların gayet beğeneceği albümde, underground tayfanın çiğliği de dengeli şekilde oluşturulmuş. Yaldır yaldır çalan gitarlara eşlik eden ve zaman zaman kafa öpen bas tonları, bas tutkunlarını farklı boyutlara taşıyabilir ama bu kadarı benim için fazla. Tabi burada enstrüman hakimiyetine kesinlikle çamur atmıyorum, adamlar temiz şekilde çalmışlar, çıkmışlar.

Grubun vokali, “Ayyy, dilimin ucunda, şimdi çıkarıcam” diyeceğiniz kadar tanıdık tonlarda ve yapıda scream icra etmiş. Hiç sorun değil, zaten herifler Norveçli, birilerine benzese de benzemese de dönemine göre başarılı ve bütünlüklü bir albüm yapmışlar. Ne var ki Enthral, tanınma yetersizliğinden mustarip, kıyıda köşede kalan gruplardan biri olmuş. Size düşen gruba bir şans tanımak.

Not: Girişte o kadar Stian Aarstad’dan dem vurdum, kalktım Stian’ın yer almadığı albümü yazdım. Merak etmeyin, onun olduğu albümlere de sıra gelecek.