Sivri uçlu mağara sarkıtlarının kanatıcı keskinliği, kaya formunun çatlakları arasındaki kurumuş pıhtıları belli belirsiz de olsa hissettiriyordu. Rahatsız ediciydi; ancak daha ziyade fiziksel bir rahatsızlıktı bu. Dokunmak istemeyeceğiniz, canınızı acıtacağı aşikâr bu girintili yapıyı uzaktan izlemek ve ondan her an sakınmak en mantıklısıydı. Bu kayaları bu hale getiren şey cehennemi bir alevdi belki de; belki de gerçekten de her şey ateşti. Ancak kesin olan bir şey vardı ki, o da bu şekilsiz ve çirkin çıkıntılar ısıdan çok soğuğu yayıyor; tatsız, nahoş bir ürperticilikle tehditkârlıklarını hissettiriyorlardı.

Sonra mağaranın ağzı nemlenmeye başladı. Kayaların girintilerinden buruk, boğucu bir rutubet peydahlanmaya, mağara derin bir uğultuyla kurum, is kusmaya başladı. Başta gözleri yakan ve nefes borularını tıkayan bu gri bulut, yavaşça mağaradan dışarı taşmaya, zaten gri olan gökyüzünü daha da sıkıştırmaya başladı. Mağaranın iç duvarları sanki organik bir forma bürünürmüşçesine akıcılaşıyor, dökülen tozun, taş kırıklarının yanında, yere şapır şapır damlayan kapkara bir balçık da iyice görünür hale geliyordu. Rahatsız ediciydi; ancak daha ziyade zihinsel bir rahatsızlıktı bu. Mağara kendi içine çörekleniyor, organik bir kurum, akışkan bir kaya formunda etrafa yayıldıkça yayılıyordu. Bu çirkin bileşimden tüten nefes kesici, geniz parçalayan dumanın yakıcılığı da eklenince, ortaya her şeyi yok eden bir oluşum çıkıyordu.

Ve şimdi, o taşlaşmış yapının nasıl olup da kendi içinde köpürüp o yapış yapış, arınması imkânsız içeriğe büründüğüne tanık oluyor ve kaya formunun içindeki gözenekli yapının organik bir hal aldığını görüyoruz. Dış kısmı saldığı boğucu duman ve tozdan bir örtüyle kaplanan kayaların içlerinde, kendiliğinden, doğal şekilde oluşan bir yaşam beliriyor. İskeletini, omurgasını kayanın içindeki gözenekli yapıdan alan, çamursu bir solucan formu oluşuyor; mağaranın iç çeperlerini boydan boya kaplarcasına. Mağara, kendi ürettiği ve yine kendi beslendiği bu kapkara duman ve balçığı sömürüp iç ederek, adeta yamyam bir yaşam doğuruyor. Kımıl kımıl hareket ediyor mağaranın cılk çeperleri. Kapkara milyarlarca larva, mağaraya hayat veriyor, mağaranın kendisi oluyor.

ULCERATE, hakkında yazan herkesin çeşitli olumsuz ve kasvetli betimlemelerle ifade etmeye çalıştığı, çok çirkin, grotesk, tümüyle negatiflik üzerine kurulu, hissizliğin boyutlarını zorlayıp kendine has bir uğursuzluk hissi yaratmayı başaran, ciddi anlamda nadide bir grup. Sanki birtakım müzik aletleri tarafından yaratılmıyormuşçasına öteki, başka, uzak, ancak bir tehdit unsuru olarak ciddiye alınmak zorunda hissettirecek kadar da yakın ve bu sebeple de insanı geren bir müzik yapıyor grup. Çirkin, hem de çok çirkin; ürpertici bir uğultu gibi gelip, yaşayan ne varsa silip süpürecekmiş gibi üzerinize çöreklenen bir “çok katmanlılığa”, boğuculuğa, sıkıntıya sahip.

“Vermis”, grupla yaptığımız röportajda da vurgulandığı üzere, ULCERATE’in şimdiye kadarki en yoğun albümlerinden biri. Albümü böyle yoğun ve grotesk yapan şey, yazının üçüncü paragrafında geçen ve kasten yaptığım bir yanlışlık aracılığıyla betimlenebilir kanısındayım.

Vermis latince kurt, solucan demek. Olayı olduğundan daha grotesk kılansa, üçüncü paragrafta kullandığım “…omurgasını kayanın içindeki gözenekli yapıdan alan, çamursu bir solucan formu…” tabiri.

Bildiğimiz gibi solucan, omurgasız bir hayvan. Bir iskeleti yok. Ancak buradaki solucanda bir omurga oluşumu gözlemliyoruz sanki. Müzik -gerçi konu ULCERATE olunca “müzik” gibi “somut” kavramların adını anmak bile eğreti duruyor- sanki bir solucanlar yığınıymışçasına katman katman üzerinize yayılsa da, yaratılan hava, bu solucanlara daha bilinçli, daha ne yapmak istediklerini bilen, daha kararlı, dolayısıyla da omurgalı bir hüviyet kazandırıyor.

Müzik sizi olanca ağırlığıyla ezerken, üzerinize sadece milyarlaca solucanın döküldüğünü değil, bu solucanların aynı zamanda ne yapmak istediklerini bilir bir tavırla sizi kapladıklarını, içinize dolduklarını ve tıpkı içinden doğup “o oldukları” mağara gibi, sizin de içinize sızarak sizi tamamıyla kapsadıklarını, sizinle bütünleştiklerini ve nihayetinde de “siz olduklarını” hissediyorsunuz.

İşte “Vermis”in “The Destroyers of All”dan farkını bu şekilde gözlemliyorum. “The Destroyers of All” dışarıdan gelip sizi ve diğer her şeyi emen kara dumanlı bir balçıkken; “Vermis”, o balçıksı yapıyı da barındırırcasına içinize dolan ve sizi içinizden -yok eden değil- başlamak kaydıyla “kendisi yapan” bir zehre, bir örtücülüğe, içine çekiciliğe sahip.

Gitar, bas, davul ve vokalin aynı kara tanrıya hizmet ettiği; grubun aşırı karakteristik yapısı dolayısıyla sınırları belli olsa da, bu topyekün saldırı sonucunda eşi benzeri olmayan bir kaosun ortaya çıktığı bir yaratım var ULCERATE’te. Zaman zaman ölüm gibi karanlık, ağır; zaman zamansa ölümü arzulatacak boyutlarda korkutucu bir nefesle ense kökünüzü yakan, pençelerini derinize geçirip bir anda sizi boydan boya yırtan bir amansızlığa, dehşete sahip.

Evet, çeşitli olumsuz ve karanlık imgelemlerle olayın somut tarafını atlayıp, kulağa havalı gelen birtakım tasvirler yaptığımın farkındayım. Ancak ULCERATE müziğindeki soyutluk, maneviyat, ruhanilik, bana başka şans tanımıyor. Bir grubu dinlerken, kulaklıkların içinden kulağınıza, beyninize solucanlar girecekmiş gibi hissediyorsanız, duyduğunuz notaların havada uçuşmaktansa somut varlıklara dönüştüklerini ve bir bütün halinde uğursuzluğun resmini çizdiklerini tahayyül ediyorsanız, gitarın, davulun veya vokalin ayrı ayrı neler yaptıklarından, albümdeki müziğin teknik analizinden bahsetmek için çok da gayret gösteresiniz gelmiyor açıkçası.

“Vermis” zor bir albüm. Bestelemesi, icra etmesi, dinlemesi, bahsetmesi; her anlamda zor bir albüm. O yüzden ona herhangi bir albüme tanıdığınızdan daha fazla şans tanıyın. “Vermis”i özümseyin. Kulaklarınızdan giren seslerin beyin kıvrımlarınıza sızmasına, “Vermis”in içinizde kuluçkaya yatmasına izin verin.