Özgür DURAKOĞULLARI

LANFEAR, ortalama 3-4 yılda bir albüm çıkartan, köklü sayılabilecek Alman bir powerprogresif metal grubu. 7. Albümleri olan tanıttığım “This Harmonic Consonance” ise, sound dışında çok şaşırtıcı elementler barındırmıyor. Yine gitar odaklı bir müzik var yeni albümde, yine bolca power ritmi ve progresif yapılar var bestelerinde. Sanırım hemen hemen herkesin dikkatini çekebilecek şeyler, kimi bariz Warrel Dane etkili vokal partları ve yorumu, ve ilk dönem MERCENARY’e yer yer aşırı benzeyen müzikal yapı ve sound olarak özetlenebilir.

Albümün soundu çok derin ve havadar (püfür püfür gibi oldu bu da, maalesef şu “spacey” kelimesinin dilimizde bir karşılığı yok). Yani sound hem güçlüyken, çoksesliliğin yoğun olduğu kısımlarda bile derinlik sayesinde ayrıntıları kaçırmıyorsunuz, ve sound boğucu bir kimliğe bürünmüyor. Hatırlarım, 2005’e kadar çıkan power-progresif albümlerde, gitarlar baskın olunca çift kroslu kısımlar altta kalır, ya da tam tersi bir problem olurdu ses prodüksiyonlarında, ve bu durum albüm kaydına çok büyük bütçe ayıran topluluklarda bile vuku bulurdu. Son dönemlerde buna istisna güzel kayıtlar çıkıyor, hatta artık istisnalıktan da çıkmış olabilir bu durum.

MEGADETH gibi ileri derecede nev-i şahsına münasır ve belli kompoze ve sound karakteri olan grupları taklit edince bu durum iyi kulağı olan kişiler tarafından hemen farkedilir, ve haklı olarak taklit grup yaftasını yersiniz. Ama METALLICA gibi, ya da burada örneğini verdiğim MERCENARY gibi, net formüllerle beste yapmayan ve kendini nispeten veya oldukça daha fazla oranda yenileyen topluluklardan fazla ilham da alsanız, bu müziğinizi tek tipleştirmez.

Zira obsesif kimi takıntıları olan beyinlerce oluşturulmadığı belli olan müzikleri olan bu grupları isteseniz de tam olarak taklit edemezsiniz, ya da neden edesiniz? Bire bir aynı rifi kullanmak gibi durumlardan bahsetmiyorum, onu yapanlar var. Örneğin DIMMU BORGIR’den Galder’in çok bariz For Whom The Bell Tolls bozması dizonant bir rifi vardı “Death Cult Armageddon” albümündeki bir parçada, ve başka bu grup etkili rifleri de var özellikle o yıllardaki DIMMU ve OLD MAN’S CHILD albümlerinde. Artık METALLICA fanlarına sübliminal mesaj mı gönderiyordu, kendini çok zeki mi sandı, yoksa mallığına mı geldi, bilinçaltı mı ittirdi bilemeyeceğim.

Neyse, demeye çalıştığım fazlaca renkli ve geniş dinamiklere sahip bir gruptan esinlenmeniz çok kötü değildir bence. O bakımdan bu topluluğun sound, gitar, geri vokaller de dahil tüm vokallerinde bariz MERCENARY etkilerine rastlansa da, bu beni rahatsız etmedi.

Gitarlar dışında, öyle çok süper farklı veya aşmış bir şey yok albümde. Yine de iyi kotarılmış vokaller, doğru davul soundu ve yerinde kompozesi, genel soundun derin ve boşluklu yapısından nemalanarak çok iyi duyulan yer yer ambient, yer yer melodisel ve solo babında katkıları olan klavyeler albümü dinlenir ve zevk alınır kılıyor nezdimde. Gitarlar da kimi zaman cayır cayır riflerle müzikte yer bulurken, kimi yerde ise atmosferik lead gitar dokunuşları, ve bazen ortalığı yarım yarım yaran enerjik sololarıyla albümü vasatın üstüne çıkartıyor. Vokalist’in de Dane stili icraları gibi, örneğin Word Not Spoken parçasındaki yumuşak nüanslı tonlamaları da keyif veriyor. Metalcore gibi tarzların sularında pek yüzmüyorum, ama özellikle son parçada o tarzdan alınan kimi ilhamlar da gözüme çarptı. Belki birebir metalcore elementleri kullanmıyorlar, ama kendi müzikal karakterlerine iyi yedirmişler özellikle o türde rastlanan taşkın enerjiyi. (Parça sonundaki elektronik yapı da cabası.)

Tür ayırt etmeksizin, gitar odaklı ve çok sağlam sound’lu bir melodik metal tecrübesi yaşamak için birebir bir (birdirbir) albüm bence “This Harmonic Consonance”. Lakin, MERCENARY grubunu dinlemeyenleriniz varsa kritiği okuyanlar arasında, o topluluk daha önde tavsiyelenir tarafımdan.