Type O Negative. Gothic metal grubu, hem de Amerikalı. Bu müzik türünü Avrupa dışında icra eden en büyük grup.

Yazımıza başlamadan önce, bu albüme kadar olan süreci bir özet geçmek isterim. Peter Steele isimli abimiz metal müzik hayatına tam olarak atılmadan önce 1979 yılında hard’n heavy tarzında bir amatör grup kurar. “Rock Hard” adında bir single kaydedilir ve Silver Records tarafından 500 adetle sınırlı sayıda piyasaya sürülür. Single pek dikkat çekmemiştir ve Peter Steele daha ateşli bir müzik yapmak isteği gerekçesiyle grubu dağıtır. Seneler 1982′yi gösterdiğinde, Peter Steele eski arkadaşlarıyla birlikte Carnivore adında bir grup kurar. Crossover thrash olarak etiketlenen bu grup, 2 albüm çıkarır ve adını az da olsa ortamlara duyurur. Peter Steele, 5 sene aktif kalan grubu, ilk müzik projesi gibi yeterli ilgi görmemiş ve başarısız bir oluşum olarak görmeye başlar ve 1987 yılında grubu dağıtır (sonralarda bu grup 2006 yılında yeniden aktifleşir ve Peter Steele vefat ettikten sonra tekrar dağılır).

2 seneyi boş geçiren Peter Steele, grup kurup dağıtmaktan sıkılmamıştır ki, bir müzik projesiyle daha ortaya atılır. Bu sefer daha karanlık ve daha bireysel konular işleyen müzik yapmak istediğine karar verir, bu grubun eski projeleri gibi sıradan olmayacağını söyler. Kolları sıvayan ve gençlik ateşiyle yanıp tutuşan Peter, eski okul arkadaşları Kenny Hickey, Sal Abruscato ve Josh Silver ile bir araya gelir ve Sub Zero grubunu kurar. Merak etmeyin, bu grup dağılmayacaktır. Ama grubun ismi Peter’ı pek tatmin etmemiş olacaktır ki, Type O Negative olarak değiştirilir. Bu ismi kendisi radyo dinlerken ”Sıfır negatif kana ihtiyaç var, şu numarayı arayın” gibisinden bir kan aranıyor ilanından duyar. Gotik müzik ile kafayı bozmuş ve kendini vampir ilan edecek biri için daha güzel bir isim olabilir miydi? En zor bulanan ama tadı en güzel olan kan…

İlk albümleri için Roadrunner Records ile anlaşma imzalanır. Anlaşma içerisinde ”Bu grubu da dağıtırsan topsun, yeter lan” bir madde olduğu da rivayetler arasındadır.

İlk iki albümü geçelim ve asıl konuya gelelim…

Benim için bir gotik metal ziyafeti olan ve Peter Steele’in ciddi bir üne kavuşmasını sağlayan albüm “Bloody Kisses” 1993 yılında çıkar. Peter Steele, bu albümle müzik hayatını underground ortamlardan gün ışığına çıkarır. “Bloody Kisses”, ”Amerika’dan gotik müzik mi çıkarmış? Pöeah” diyen kitlelerin ön yargısını kırabilecek düzeyde bir çalışmadır. Sade müzikal açıdan değil, albümün kapağını süsleyen lezbiyen hanım kızlarımızın da, albümün bilinirliğini ve satış rakamlarını olumlu önde etkilediğini düşünmekteyim.

Şarkıları inceleyelim;

Machine Screw: Albümün introsu. Özellikle söylüyorum, bu şarkıyı evde birisi varken yüksek sesle açmayın. Kapaktaki kızlarımız bu şarkıda icraat yapmaktadır.

Christian Woman: Albümün klip çekilen parçası ve grubun adının bilinmesini sağlayan en büyük etmenlerden biri. “Aaaaaaa aaa” şeklinde olan güzel nakaratı, davul atakları ve şarkının sakin gidip aniden değişip ateşlenmesi, bendenizi gaza getirmektedir. Şarkının tek kusurlu tarafı, Black No:1 gibi bunun da gereksiz yere çok uzatılmış olmasıdır.

Black No.1 (Little Miss Scare-All): Albümün klip çekilmesiyle birlikte en bilinen şarkılarından biri. 2:12 den itibaren kalkıp oynamaya başlayabilirsiniz. Özellikle gitarist arkadaşımız Kenny’nin vokalleri ayrı bir lezzet katmaktadır şarkıya. Peter Steele’in tok sesi ile de mükemmel bir ikili oluştururlar. Ama bu şarkı da çok uzatılmış. Tam 11 dakika! Progresif metal mi yapıyorsun arkadaşım? 7:30 dan itibaren başlayan ve Kenny’nin ”Loving youuuuu loving youuuu” nidaları için bile değer gerçi.

Fay Wray Come Out and Play: Bir diğer intro. Konu itibariyle ilk introya çok benziyor ama bunda sade lezbiyenler değil, kocaman bir grup ortamı var. Grubun kabile reisi Peter Steele. İntronun sonlarında Peter “Ooooooğğ!” diyor ve kız çığlık atıyor. Anlaşılan Peter ve arkadaşların erken boşalma sorunu yok. Çığlıktan anlaşılabileceği üzere kadınları klitoral orgazm ile yetindirmeyiz mesajı var. Takdir ediyoruz.

Kill All the White People: Bu şarkıda Carnivore yıllarına dönüyoruz. Gotik metalden çok thrash metal rüzgarları estiriyor. Peter Steele bu sefer faşist diktatör koltuğunda, halka hitap ediyor.

Summer Breeze: Seals and Crofts isminde pek de bilinmeyen bir grubun cover’ı olan bir şarkı. Çok ama çok güzel. Melodiler boyut değiştirici olabiliyor. Ama Seals and Crofts pek bilinmediği için, bu şarkı Type O Negative ile anılıyor. Bence de öyle olmalı, ciddi anlamda hakkını vermişler.

Set Me on Fire: Tam olarak sindirildikten sonra çok ama çok eğlenceli olan bir parça. Kenny’nin tatlı vokalleri, “Set me on fireeee” nidaları ve özellikle 1.35 de başlayan solo, Suicide & Redemption’daki gibi, sanki Anadolu rock müzisyenleri yazmış gibi geliyor, bir o kadar da güzel.

Dark Side of the Womb: Üçüncü intro. İlk iki introdaki icraatlardan sonra doğal olarak bebek doğuyor burada. Babası Peter mı, Kenny mi, Josh mu bilinmiyor ama çocuğun ileride psikopat olacağını tahmin ediyoruz.

We Hate Everyone: İlk bölümleri ile bana headbang yaptıran bir parça. Ama sonradan müzik bir durgunlaşıyor ve tamamen farklı bir şarkıya bürünüyor. Uzun bir geçişten sonra şarkı tekrar enerjik haline geri dönüyor.

Bloody Kisses: Albümün en karanlık, en gotik ve en vampirik şarkısı. Diğer şarkılara göre alışılması daha zor. Üstüne depresif havasının yoğunluğu ile dinleyiciye kasvet yüklemesi yapıyor. Bazıları bayık bulabilir tabii, ama kesinlikle bir yana atmayın. Dinleyin bunu, atmosferine teslim olun.

Too Late Frozen: Mükemmel olabilecekken biraz sıçılmış bir şarkı. Güzel başlıyor, ortalarda biraz sıçıyor, sonra güzel bir şekilde sonlanıyor. Ama Kenny’nin nakaratı söylediği yer bana inanılmaz bir huzur veriyor, sebebini bilemedim.

Blood & Fire: Bu çok kararsız kalınan bir şarkı. Seveni var, sevmeyeni var. Üstünde fazla durulmasına gerek duymuyorum. Ahım şahım bir şey bulamadım şahsen.

Can’t Lose You: Albümü kapatan parça. Buna da Bloody Kisses şarkısı gibi zor alışılmakta. Dinleyin ve kendiniz karar verin.

Sonuca gelirsek “Bloody Kisses” gotik metal seven herkesin mutlaka dinlemesi gereken bir albüm. Bazı şarkıları gotik metal sevmeyen kitlenin de çok hoşuna gidebilir.

Chuck Reis