En baştan söyleyeyim. “Crimson” hayatta en çok sevdiğim albümlerden biridir. İlk notasından son notasına, içindeki her fikre hasta olduğum, metalin gördüğü en orijinal albümlerden biridir. Başyapıttır.

Gel gör ki, o “Crimson” bu “Crimson” değildir.

Her ne kadar “Crimson” dendiğinde aklıma sadece EDGE OF SANITY’nin “Crimson”ı gelse de, SENTENCED’ınki de hakkında bir şeyler karalamayı hak ediyor.

Ülkemizde pek bir sevilen ve artık aramızda olmayan SENTENCED’ın adını en bir geniş kitlelere duyurduğu bu albüm, 2000 yılında çıkmış ve kariyeri hep değişimle dolu olan bu grubun bu düsturunu devam ettirmişti. Bir önceki ve daha başarılı olduğunu düşündüğüm “Frozen”la acı veren yüzünü daha bir kanırtarak gösteren SENTENCED, “Crimson”da biraz daha genele hitap etme meraklısı, biraz daha ilk duyulduğu anda dahi eşlik edilebilen kolaylıkta şarkılar yapmıştı.

Ben bir SENTENCED hayranı değilim. Bunu baştan söyleyeyim. Grubun “Amok” ve sonrasındaki tüm albümlerini yeteri kadar dinlediysem de, SENTENCED’ı sadece iyi beste yapmayı beceren bir grup olarak bilirim. Grup bu özelliğini “Crimson”da da gösteriyor. Hem de albümün her anında. Hatta her saniyesinde… Aslına bakarsanız bu becerisini biraz fazla gösteriyor, buna az sonra değiniriz.

“Crimson”, zamanın önemli metal dergisi Non-Serviam’da güçlü şekilde gazlanmasından olacak, ülkemiz metal dinleyicisi tarafından iyi bilinen, genelde sevilen bir albüm. Öyle olması da normal, çünkü iyi bir albüm. Eksikleri yok mu? Bence var. Ama içinde bir çok iyi parça içermesinden ve kendine has bir atmosferi olmasından kelli, başarılı bir albüm olduğu ortada. SENTENCED’ın eski death metal günlerine öykünenler için elbette ki olmamış bir albüm olarak değerlendirilebilir, ancak o günlerin çok geride kaldığını, SENTENCED’ın artık bambaşka mecralarda top koşturduğunu da unutmamak gerek. Zaten grup dağılmış gitmiş, ölünün arkasından konuşmayalım.

Şahsen, çok seyrek şekilde ihtiyaç duyduğu hüzünlü müzikleri başka gruplarda bulan biri olarak, “Crimson”ın çoğu kişiye verdiği acı/hüzün/damar/kelle paça duygularını tam olarak alamayan biriyim. Elbette ki albümün her anında hissedilen, her melodiye, her notaya yedirilmiş bir hüzün, bir sonbahar havası var, ancak çoğu yazıda bahsedilen “Dibe götürür, bir daha da çıkarmaz” türü bir etkilenme edindiğim falan yok bu albümden. Broken gibi, Bleed in My Arms gibi, Dead Moon Rising gibi kimi şarkılar, sadece Kuzeyliler’in verebildiği o hüzünlü coşkuyu, o damar ama gaz olgusunu yaşatıyorlar, lâkin “Crimson dinleyeyim, sonra vereyim jileti bileğe, vereyim yağlı urganı boynuma” türü intiharsal eğilimlere gark olduğumdan bahsedemem.

Her ne kadar “Crimson” en derin duygunun albümü olmaya kassa da, teknik olaylardan da az buçuk bahsetme niyetindeyim. Bir kere “Crimson”, tüm olayını melodileriyle veren bir albüm. Gitarlarımızın alttaki üç telinden yararlanılarak çalınan melodiler, albümün akla kazınır olmasında baş rol oynayan unsurlar olarak kulaklarımıza çarpıyor. Bunu öne çıkarmak adına, ritim gitarlar tüm albüm boyunca neredeyse sadece akor basıyor ve melodilerin altyapısı olmaktan öteye gitmiyorlar. Yeri gelince klavyeyle çalınarak tribünlere oynayan bu melodileri kayıttan çıkarsanız, albümün kimi yerlerinde hep aynı şarkıyı dinliyormuş gibi bir hisse kapılmanız dahi olasılıklar dahilinde. Bu nokta, albümün benim açımdan en büyük eleştiri merkezini oluşturuyor.

“Crimson”daki şarkılar, iyi yazıldıkları ilk andan belli olan nakaratlar ve şarkıların ana melodileri hariç hep aynı formülü, hem de hiçbir sivrilik barındırmadan uyguluyorlar. Şarkıların giriş kısımları bittikten sonra nakarata kadar olan bölümler, bazı şarkılarda neredeyse birbirinin tıpa tıp aynısı. “Arkadaşım sen neden bahsediyorsun bu albüm duyguyla, gözyaşıyla haşır ve de neşir bir albüm; öyle akordur, riftir, davul atağıdır, burada onların adı anılmaz” diyorsanız elbette diyebileceğim bir şey yok. Ancak on bir şarkıyı da on bir ayrı teypten aynı anda çalmaya başlasanız, başka pek çok grupta yaşayacağınız türde bir kakofoni olmaz gibi bir durum var. Kısacası ortada, albümün öne çıkardığı bu duyguları yaşayamayanları rahatsız edebilecek bir formülizelik, bir monotonluk söz konusu. Ancak tekrar ediyorum, albümdeki neredeyse tüm şarkılar, amaçlarını gerçekleştiren, iyi şarkı yazmayı bilen biri tarafından yaratıldıklarını belli eden eserler.

Grubu ve albümü benden daha çok sevenler, belki de bu albümü gerçek bir SENTENCED hayranının yazdığı bir yazıdan okumayı tercih ederlerdi, ancak belki bu şekilde daha objektif bir bakış açısı yakalamışızdır.

SENTENCED’ı hiç bilmiyorsanız, bence en iyi başlama albümü bu olabilir. Basit, tahmin edilir, şaşırtmayan ve içinde de yeteri kadar duygu ve bir sürü de hoş melodi barındıran “Crimson”, sonrasndaki SENTENCED sound’unu tam anlamıyla oturtan, ancak bir önceki “Frozen”dan da iyi olmayan bir albüm diyerek, bu kendi halinde yazıyı burada noktalıyorum.